Soms loopt mijn Winkel best lekker.
Zie je die slagen om de arm, de reserve, de ‘mm’ overdrijf nou niet?
Stom! zo moet het niet.
Het moet: mijn Winkel loopt helemaal te gek goed. Ik slaap amper vier uur per nacht anders red ik het niet met de bestellingen.
Is inderdaad aanpoten, maar ik wil mijn klanten niet teleurstellen en is het niet helemaal fantástisch dat mijn Winkel zo goed loopt?!
Etc. (you get my drift)
Ik kan dit niet. Liegen.
Ik kan zelfs niet een beetje de feiten opkloppen.
En ik kan zélfs zelfs niet: reclame maken voor mezelf.
Laatst DM-de me iemand op twitter: doe het nou! Roep nou dat je schitterende kalenders hebt, beeldschone magneetjes, unieke biografieën, nergens te krijgen Amerikaanse kinderboeken, hebbeding-boekenleggers. Je moet reclame maken voor jezelf!
Die iemand heeft gelijk. Anderen doen het ook. En wanneer ik zo’n mail of DM krijg denk ik: nu ga ik het ook doen!
Maar dat komt er dan niet van. En wanneer ik er weer eens serieus over denk, denk ik meteen ‘nee’.
Het is iets als ‘doe maar gewoon dan doe je gek genoeg’.
Het is ook dat ik het bij anderen belachelijk ‘kijk mij!’ vind als ze beginnen over hun superleuke spulletjes die in hun superleuke winkeltjes staan.
Toch zou het moeten. Al was het maar omdat de zaken niet echt zó goed gaan dat dat de reden is waarom ik slecht slaap.
140 tekens, daarin moeten toch ‘kijkmij-koopmij’-teksten zijn te bedenken.
(spreek ik mezelf toe wetend dat ik het niet ga doen)
Geef een reactie