Ik kijk nooit in de spiegel.
Nou.. nooit.
Ik werp natuurlijk wel eens een blik in de spiegel wanneer ik er voorbij loop.
Half bewust, meer onbewust.
En wanneer ik mijn tanden poets, dan kijk ik ook in de spiegel.
Maar ik heb spaarlampen op mijn badkamer die ook nog eens vrij ongelukkig (in het midden) zijn geplaatst zodat tegen de tijd dat die m’n gezicht zouden belichten ik alweer ben uitgepoetst.
Sinds een paar weken doen mijn ogen pijn.
Dat begon dus in Amerika. Zodat ik dacht: allergie.
De ogen waren ook rood. Zodat ik kocht: Visine tegen Red Eyes.
En daarmee af en toe druppelde als de ogen heel erg pijn deden.
Steeds denkend: dadelijk ben ik hier weg en waar ik ook allergisch voor ben is dan ook weg dus niks aan de hand.
Eenmaal hier: ogen doen pijn, ogen zijn rood, ik druppel Visine tegen rode ogen.
Vandaag denk ik voor het eerst: laat ik eens kijken.
Ik houd een handspiegel voor m’n gezicht. En zie dat mijn ogen niet alleen rozerood zijn in het wit. De ooghoeken zijn duidelijk dikker. Ontstoken.
Geen Visine meer.
Besluit ik als zelf-medicijnen-toedienende (en: onthoudende) dokter.
Google probeert me verder op alle mogelijke benen te zetten.
Van: direct naar de Eerste Hulp met de sirene aan tot – gaat na een weekje vanzelf over.
Ik kies voor het laatste.
Ik zou schrijven ‘wat grappig want…’ maar het is natuurlijk helemaal niet grappig maar toevallig heb ik dat ook maar dan bij 1 oog. Omdat het dik is krijg ik er ook een hele rare rimpel van onder mijn oog. Enfin jij hebt al Gegoogled en we zien volgende week dus wel verder (als ik volgende week ineens blind ben ofzo dan houd ik je heus niet verantwoordelijk hoor).