Alle vogels stuiven op, klap! vliegt één zich bijna te pletter tegen het raam.
Ik kijkt naar buiten.
Direct achter het huis, op nog geen meter, zit een sperwer, de klauwen geklemd in het lijfje van een op de rug gelegde Turkse tortel.
De sperwer kijkt me aan.
Ik aarzel 1 moment tussen ‘foto maken’ en verjagen.
Mijn ziel zegt: redden dat diertje.
Maar misschien redt de duif het toch niet meer? dan gaat hij alleen maar lángzaam (en dus pijnlijker) dood.
Snelle beslissing: verjagen.
Zodat ik het raam even open doe en de sperwer wegvliegt en de duif snel ook.
Uitstel van executie natuurlijk.
Misschien niet voor deze tortel, maar dan voor de volgende.
Gelukkig kon de duif wegvliegen en heb jij deze tortel dus gered.
Ik heb ook een keer gestaan met in mijn handen een spreeuw waarvan de nek was geknakt maar die nog wel leefde.
Die ik toen moest doden.
Was overigens geen slachtoffer van de sperwer (die óók moet eten) maar van 1 van mijn katten.
Ja, het was een gok, maar je hebt gelukkig goed gegokt!