Dinsdag waren Loki en ik naar de dierenarts.
Het was voor zijn jaarlijkse check-up en z’n spuitjes.
Maar ook wou ik graag dat er iets werd gedaan aan zijn klitten.
Een stuk of drie op zijn kontje.
En een wirwar op zijn borst tussen de voorpootjes.
De dierenarts die Loki verder gezond verklaarde en me prees omdat hij sinds vorig jaar geen gram is aangekomen (hij weegt nog steeds 6,1 kilo), begreep wat ik bedoelde toen ik zei dat hij zich niet *liet* kammen of borstelen.
Die katten had je, wist ze.
Zelf had ze ook een langharige kat maar die had er geen bezwaar tegen als ze wat aan zijn vacht zat te plukken.
Maar ja, dat lukt niet bij elk poezebeest.
Ik vroeg of Loki NU kon worden bijgewerkt (de vorige keer moest ik hem apart daarvoor inleveren en nuchter en moest hij onder narcose).
Jazeker kon dat! er waren vier assistentes in the house en eentje kon de klus wel even klaren.
Wou ik wachten of hem later ophalen?
Wachten.
Loki werd in de armen geduwd van een assistente met de tekst dat het ‘een lieve kat’ was dus: makkie.
Een klein half uur later kreeg ik Loki terug in zijn mandje.
Hij was gekamd en het plekje tussen zijn voorpoten was geschoren en ze hadden hem met twee vrouwen moeten vasthouden terwijl de derde hem te lijf ging.
So much for ‘lieve kat’.
In de auto terug zag ik Loki roerloos liggen en even dacht ik dat het hem allemaal teveel was geworden en dat zijn hart stil was gezet. Maar hij was alleen maar (..) doodmoe en in diepe slaap.
Nu merk ik dat 1 plek op zijn kontje er nog steeds zit en 1 plek onder zijn oksels óók.
Ik overweeg een professionele kattentrimster.
Hopend dat die de klus wél perfect zal klaren.
Maar dat moet dan maar na mijn Amerika-reis.
Nu even niet.
wat jammer dat hij zich niet wil laten kammen. Buurpoes pluis (een korthaar overigens) vindt dat heerlijk en haar vacht is daar erg van opgeknapt. Ik doe het nu bijna dagelijks.
Loki is het niet gewend.
Toen ik hem een jaar geleden kreeg zat hij onder de klitten.
Lyda had ook wat pogingen tot kammen gedaan maar was ook gebeten.
Ik dacht eerst dat het alleen ‘niet gewend’ was, maar begreep nu van de dierenarts dat sommige katten het gewoon niet toelaten.
Alsof je over hun grenzen gaat (wat ik weer erg goed begrijp).
bij pluis ben ik begonnen met zo’n blokje met rubber noppen. Vond ze heerlijk. Toen ze haar vacht minder goed ging verzorgen (ze wordt oud) ontstonden er kleine klitten en heb ik een klittenkam gekocht (eigenlijk omdat me ik uit jouw blog herinnerde dat dat bestaat). Ook dat vond ze meteen goed gelukkig. Haar vacht is zoveel mooier geworden.
Ik ben blij voor Pluis en voor jou!
Het leven kan zoveel fijner zijn voor kat en mens als dat ontklitten makkelijk kan.
Ooit zat Guus na een Amerikareis van mij ook opeens onder de klitten.
Geen idee hoe dat was gekomen, ik ga er maar niet een psychische verklaring bij zoeken.
Hij liet zich probleemloos door mij kammen (ik heb nog een klein plastic zakje met haar van hem dat ik er toen uithaalde).