Koeroekoe

Al wekenlang is het enige vogelgeluid dat ik hoor het krijsen van hongerige eenden.
Zelfs de roodborst die wordt geacht het hele jaar te zingen geeft geen krimp.
Hij is er nog wel. Ik zie hem dagelijks.
Kan ook een haar zijn trouwens. Ze ogen identiek en zingen ook nog eens beide.

Vanavond ga ik de knagers in de achtertuin eten geven en dan opeens vanuit een naburige boom: een zingende tortelduif.
En ik weet ook wel dat 1 zingende tortelduif nog geen lente maakt, maar het is wel een erg fijn geluid.

Ook verder bevalt 2 januari me prima.
Geen ‘ik had het net als andere mensen gezellig moeten hebben maar dat hád ik niet’-decembergevoel meer.
Alleen nog wat naweeën op weblogs en twitter van mensen die zó hard schreeuwen dat ze het dolgezellig hebben gehad dat ik soms denk “thou doth protest too much” maar misschien is dat wensend denken.

In het kader van ‘opgeruimd is opgeruimd’ ook een band definitief verbroken.
Wie in het echte virtuele leven geen aardig vriendinnetje van me wil zijn hoef ik ook niet als relatie op twitter etc.
Ontvriend dus.
Wat het woord van 2009 is maar wat nog steeds van pas kan komen.