Nu ik toch bezig ben: het konijnenprobleem.
Ginny kwam hier met Ignaz, speciaal voor mij gekoppeld in de Opvang en dolblij met elkaar en met ´hier´ .
Een maand lang tot Ignaz dood ging.
Nu zit Ginny alleen en konijn alleen is ongelukkig en als ik dat al niet theoretisch wist straalt Ginny het wel uit. Ze zit in een hokje of naast een hokje, ze eet – zo´n beetje.
Ze rent niet rond, ze graaft niet. Het leven, vindt Ginny, zuigt (en gelijk heeft ze).
In de achterren zitten Tjibbe en Potter en een hoop caven.
Pas sinds kort zit Potter bij Tjibbe in het hok. Af en toe. Vaak zie ik hem opduiken uit het kleine cavenhok.
Zodat ik dacht: als ik Potter nu eens bij Ginny zette. Want close zijn Potter en Tjibbe toch niet.
En sowieso: Tjib was ook niet close met Potters voorganger Leentje.
Vandaag denk ik weer: Tjib en Potter zijn wel niet close maar ze trekken wel samen op.
Zo´n beetje. En wie ben ik om te oordelen dat dit geen Echte Liefde is en dat Tjibbe dus weer alleen moet zijn en Potter het na vier weken nerveus wennen weer met een andere dame moet proberen.
Het echte probleem is dus: ik durf na zoveel dode konijnen niet nog een keer de verantwoordelijkheid voor een nieuw konijn te nemen.
Er zijn zelfs dagen dat ik denk: laat ik Ginny ook maar dood vinden dan heeft dit probleem zichzelf opgelost.
Ik heb er geen verstand van, maar in het wild leven ze volgens mij in grotere groepen. Of je er in “riante gevangenschap” drie bij elkaar mag zetten -dat is nog wat anders.
Konijnen worden geloof ik niet zo heel erg oud. Dat betekent dat een konijn uit de opvang er wellicht vaak al een flink stuk van zijn/haar leven op heeft zitten.
Hoe blij is de opvang met jouw uitzet-plekken? Ik denk dat konijnen het niet beter kunnen treffen dan bij jou.
Maar er is ook wel wat te zeggen voor even een pas op de plaats.
en met z’n drieën, is dat bij konijnen het
proberen waard? of is dat net zo geslaagd als een mensenhuwelijk met een ‘dritte im bunde’?
Nee, drie is geen optie.
Hoe wilde konijnen het onderling regelen weet ik ook niet, maar tamme konijnen leven als ‘stel’.
Als ik van één ding overtuigd ben is dat de konijnen niet dood gaan omdat ze bij jou zitten. Hoe cliché het ook klinkt, het was gewoon hun tijd. Waar ik ook van overtuigd ben is dat de tijd dat de konijnen bij jou zijn ook een hele goede tijd is.
Is het niet meer het ‘niet aankunnen van weer een konijn waar je misschien afscheid van moet nemen’, dan het niet aankunnen van de verantwoordelijkheid van de verzorging van het konijn? Want dat ik bij mij de angst. Ik geniet ontzettend van onze konijnen en moet er niet aan denken dat ze er niet meer zullen zijn. Dat was bij het eerste konijn en dat was bij het volgende, en de volgende. En het went nooit. Maar daarna ben ik altijd weer blij met het nieuwe konijn en denk ik ‘Ook van deze zal ik weer afscheid moeten nemen, een keer, maar ik ben toch blij dat ik ze nu weer hier heb’.
@ Karin: rationeel weet ik het wel.
Maar het vóelt anders.
Ik durf mensen bijna niet meer te vertellen (behalve ‘jullie’ dan – haha) dat er wéér een konijn dood is.
Ik denk dat ze denken dat ik wel iets verkeerd móet doen want hoe kan het anders? Zo vaak, zo veel.
En nee, het is niet de angst voor het hechten aan een nieuw konijn. Het is de angst voor ‘eet hij wel, komt hij wel aanhollen, zit hij niet te stil, o got – wat kan er nú weer verkeerd gaan’.