Laura is 13 en ze wil in twee jaar om de wereld zeilen. Met haar hond Spot.
Dus (..) vraagt de Raad voor de Kinderbescherming vandaag de Kinderrechter om haar ouders die dit plan steunen uit het ouderlijk gezag te zetten.
“Zou u haar laten gaan als het uw dochter was” vraagt Catrien Straatman aan hoogleraar pedagogiek Micha de Winter.
“Absoluut niet,” zegt die.
“Een kind van 13 is zich op zoveel punten aan het ontwikkelen en daar zijn volwassenen bij nodig en leeftijdgenoten aan wie je je kunt spiegelen.”
“Kinderen van 13 zijn nu verder dan 20, 30 jaar geleden” weet Catrien Straatman.
De Winter ontkent ook niet dat Laura “klinkt als een heel verstandig meisje” maar: “Ze kan absoluut niet overzien wat het is om twee jaar in je eentje op een boot te zitten.” En: “Het is ontzettend mooi dat een kind dromen heeft maar een kind hoort naar school te gaan en te leren en met vriendjes en vriendinnetjes te spelen.”
Maar “wat leert zo’n kind niet allemaal in twee jaar op zee, dat is toch geweldig” zegt de presentatrice waarna De Winter een erg rare en nare draai maakt door te wijzen op kinderen van 12 in Afrika die voor hele gezinnen zorgen: “Je moet je afvragen of je dat soort ervaringen voor een kind wil” en “laat ze eens beginnen met een weekje op het IJsselmeer”.
CS: “Maar dat heeft ze al gedaan! Ze is het Kanaal al overgevaren!”
Zodat ik De Winter helemaal niet meer serieus neem als ‘deskundige’ aangezien hij zich blijkbaar niet in de concrete Laura heeft verdiept maar meent zonder dat te doen wat algemene uitspraken te kunnen ventileren.
Laura wil uitvaren op 1 september. Als de Kinderrechter de Raad voor de Kinderbescherming in het gelijk stelt kan dat niet.
Ik zou zeggen “you go, girl!”
Volgens mij waait de wind vandaag precies goed.
Een hoogleraar pedagogiek die zich niet voor de betreffende mens interesseert: dan moet je heel gauw een ander vak gaan kiezen.
Ik hoop ook dat Laura wel gaat!
Het lijkt wel alsof alle “deskundigen” samen een complot hebben gesmeed om zich voor eens en altijd ongeloofwaardig te maken. Niemand schijnt te luisteren naar wat Laura en haar ouders zelf te vertellen hebben over hoe deze reis zal verlopen en hoe zij daarin begeleid wordt.
Wat een spruitjesland! Of is dit bedoeld om de aandacht af te leiden van alle schrijnende situaties waarin de KB faalt of hopeloos achterloopt?