Lepelaar

Vanochtend zie ik vanuit mijn kamer een lepelaar in de sloot achter Lyda’s huis.
Ik hol naar beneden met mijn camera: blijkt het interne geheugen vol.
Terug naar binnen, weer naar beneden: lepelaar weg.

Teleurgesteld wil ik weer omkeren wanneer ik ‘m zie: nu in mijn eigen sloot.
Wel héél ver weg maar langzaam lepelt hij zich richting mij.
Ik maak foto’s (de meeste zijn beroerd) en dan is het wachten op het magische moment waarop de ringen zichtbaar zullen zijn.
Zodat ik hem kan mélden bij de Werkgroep Lepelaar.

Ik stuur ze een mail met de foto’s.
En kijk dan terug op dit eigen weblog op zoek naar de vorige lepelaar die ik zag, een jaar geleden.
Verdomd: het blijkt dezelfde!
Die nu zeven jaar is en vorig jaar twee jaar niet was teruggemeld.