Gisteren vlieg ik terug van München naar Amsterdam.
Ik zit op stoel 4A en naast mij neemt een vrouw plaats die mij vriendelijk toelacht.
Stoel 4C blijft leeg.
Waarom gaat ze niet verzitten, denk ik?
Dan hebben we allebei lekker veel ruimte.
Al snel bij het uitdelen van de koekjes en de jus blijkt waarom ze niet verzit: ze wil kletsen.
Eerst klets ik vriendelijk terug maar al snel denk ik: hoe kom ik hier weer vanaf.
Ik grijp mijn kans (denk ik) wanneer wordt omgeroepen dat we tax free spullen kunnen kopen die in de Holland Herald staan.
Ik wil helemaal niks kopen maar denk dat als ik nu in dat blad ga bladeren, zij zal begrijpen dat we zijn uitgepraat.
Helaas.
Zij pakt óók de Holland Herald en wijst me dingen aan.
Intussen weet ik waarheen ze is geweest, waar ze vandaan komt en waar ze woont.
Ik vertel háár dat ik een opera groupie ben en laat om in gotsnaam uit de persoonlijke verhalen te geraken wat foto’s van mijn reis zien die op mijn laptop staan.
Het valt haar op dat de vriendin met wie ik wás veel jonger is.
Ze klinkt afkeurend.
En ik begrijp dat zij denkt dat ik daarmee vrij wat niet het geval is.
Dan -de piloot zij dank- kondigt die aan dat we de landing inzetten en dat we dat doen over de polderbaan.
Ah! zeg ik! daar woon ik onder.
Nu ga ik dus druk fotograferen want ik wil als het even kan mijn eigen huis vastleggen.
Ze knikt begrijpend maar terwijl ik fotografeer blijft ze maar doorlullen.
Je kunt, weet ik, als je incheckt op de KLM-site via een prog als naast je zitter iemand laten uitzoeken die jouw interesses heeft.
In mijn geval bv opera.
Nog beter zou zijn: niet zeiken, snaveltje *toe*.
Geef een reactie