Ik wéét (en zit daar ook niet elke dag over te simmen) dat ik veel mensen kwijt ben.
Mijn ouders, mijn grootouders (wat niet zo raar is op mijn leeftijd), mijn man, mijn beste vriend en dan nog wat vriendinnen die ik ‘misplaced’ heb en vrienden (v/m) met wie het contact misschien niet over hield – maar ze waren wel in mijn leven.
De meeste van die mensen gingen dood.
Wat op zich mbt sommigen al tragisch is maar, realiseer ik me steeds meer: ze namen mijn herinneringen mee.
Hoe was mijn jeugd ook weer.
Hoe was mijn leven met mijn man.
Mijn leven met Roelof.
Natuurlijk herinner ik me nog wel *iets* – maar te weinig.
En daaraan zal nooit meer iemand iets kunnen veranderen.
Heb jij niet dat af en toe spontaan flarden van herinneringen in je opkomen? Ik heb dat steeds vaker zomaar. Maar ook ik kan niet met mijn eigen wil herinneringen terughalen.
Het is precies zoals je het beschrijft: de flarden komen.
Maar zelf iets terughalen lukt niet.
Het kan helpen als je erover gaat schrijven, gewoon voor jezelf. Maar je moet daar maar net zin in hebben. Ik heb weleens gemerkt dat al schrijvende meer naar boven komt dan dat ik me zomaar zou herinneren. Ikzelf heb helemaal geen zin om mijn leven te beschrijven, ook niet voor mezelf. Misschien jij ook niet.
Dat heb je goed geraden/aangenomen.
Ik wil niet terug in mijn leven duiken. Maar dat ik me zoveel niet meer kan herinneren vind ik ongemakkelijk.
Men zegt dat hoe ouder je wordt, hoe meer herinneringen van vroeger terugkomen, dus dat belooft wat 🙂.
Ik herinner me bijna alles uit mijn jeugd,vanaf de kleuterschool,dat is geen punt.
Maar dingen die ik zo graag nog zou willen weten,(over mijn ouders b.v) kan ik aan niemand meer vragen,dat vind ik jammer.
@Conny ik denk dat we eigenlijk hetzelfde bedoelen.