Ik weet niet wat het is maar terwijl ik zelf alleen aarzelend een suggestie voor iemands leven zou aandragen menen mensen dat ze mij kunnen overstelpen met hun dringende meningen.
Geheel ongevraagd.
Óf in de ‘*ik* zou’-vorm (terwijl ik niet heb gevraagd wat *zij* zouden doen en me dat ook niet interesseert).
Óf als ‘maar waarom doe je niet’ waarbij ik dan in het defensief word gedrongen en het liefst ‘nou, dáárom! (trut)’ zou terugzeggen/mailen maar beleefd typje dat ik meestal ben ga ik nog uitleggen ook.
En vet verder binnen.
Een voorbeeld.
Ik kocht kaartjes voor een concert in Berlijn dat was aangekondigd als ‘Gala concert’.
Pavol Breslik én Edita Gruberova treden op.
Met nog twee andere Slowaken.
Eergisteren is het programma bekend gemaakt.
En het moet wel heel raar lopen met ontzettend veel applaus wil dat concert langer duren dan 45 minuten.
Met 2 songs voor de tenor van samen max 5 minuten en 2 voor de sopraan van samen max 8 minuten.
Is vast heel mooi maar is het me waard om daarvoor twee dagen wég te zijn, een vliegticket te betalen, een hotelkamer en al het andere dat je moet bekostigen ook al ga je je in Berlijn niet te buiten aan spijs en drank.
Nee. Dus bied ik de tickets aan aan twee aardige mannen mede-fans die óók zeggen: voor nog geen kwartier Edita en Pavol ga ik *niet* helemaal naar Berlijn.
Waarna ik aan de voorzitster van de Fanclub van Edita vraag of zij zelf nog gaat nu Edita maar zo weinig zingt en dat ik dus niet ga.
Zij gaat natúúrlijk.
En waarom ga ik eigenlijk *niet*? ik heb nu toch die tickets al?!
Ik denk steeds vaker: vertel niets over jezelf, dan komen anderen ook niet op het idee om wat ze van je *vinden* ook nog tegen je te zéggen.
Vinden mag, hoor.
Ik vind ook van alles van heel veel mensen.
Maar zoals gezegd: ik pleeg dat voor me te houden omdat ik meen dat me drastisch tegen andervrouws leven aan bemoeien niet is waartoe ik op aarde ben.
Geef een reactie