Mensen veranderen

Tuurlijk ben ik intussen zo oud dat ik ook wel weet dat je mensen niet kunt veranderen.
Niet écht. Misschien ietsje. Op kleine dingen.

Bij anderen vind ik dat stom.
Vrouwen die denken dat als een man ze slaat of vernedert hij best áardig kan worden als…
Als zij anders of als hij anders of als iemand eens een goed gesprek met hem voert.
Haha.

Zelf stond ik laatst aan de rand van een kleinere valkuil (maar toch).
Iemand met wie ik mail die vaak geen rechtstreeks antwoord geeft maar een antwoord dat wel rechtstreeks *lijkt*.
Dat neem ik dan at face value omdat ik er niet bedacht op ben dat iemand me erin wil laten lopen. Waarna ik erin loop.

Soms heb ik ‘m door.
Dan zegt hij iets multi-interpretabels en eerst zie ik het niet maar tien minuten later valt het kwartje.

Het gaat niet om grote dingen.
Het is ook geen heftig romantisch contact.
Des te flauwer eigenlijk.

Een paar dagen geleden dacht ik: ik moet hem toch eens zeggen dat ik hem verder aardig vind maar die met opzet op-een-verkeerd-been-zet-mailtjes zo fláuw.
Toen dacht ik: maar zo mailt hij al jaren. Zo *is* hij.

Moet ik dan zeggen: word anders. Omdat ik te sloom ben. Geen zin heb in vriendschappelijke mail steeds alert te zijn op dubbele bodems.
Waar hij zo lang ik hem ken al lol aan ontleent.
Zinloze exercitie.
[nb: dit gaat over iemand die dit weblog niet leest dus voel je niet aangesproken]