Het lijkt een week geleden dat het om acht uur nog donker was en ik heerlijk tot dat tijdstip lag uit te slapen.
Toen werd het opeens zeven uur dus moest ik om zeven uur naar buiten.
Om te voeren en vooral om de kippen uit het hok te laten.
Omdat die tot hun deur opengaat staan te jammeren en daar kan ik niet doorheen slapen.
Vanochtend begint het gejammer al voor half zeven.
Ik denk: snel naar buiten, doen wat ik moet doen, en dan kruip ik terug in bed.
Tien minuten later lig ik weer tussen de nog warme lakens en wil verder slapen.
Ik heb buiten de kauwtjes gerekend.
De kauwtjes die buiten krijsend neerdalen op het kippenvoer, maar vooral de kauwtjes onder mijn dakpannen.
Het klinkt alsof ze met knuppels tegen de muur van mijn slaapkamer staan te beuken.
En niet eventjes, maar aanhoudend.
Sammie slaapt er doorheen.
Guus, die normaal op een van de kussens ligt, likt zachtjes mijn gezicht en nestelt zich dan in mijn armen met zijn hoofdje op mijn hand. Ook hij slaapt.
Omdat ik Guus zo lief vind lig ik een half uur van deze intimiteit te genieten.
Dan kan ik er niet meer omheen: ik ben hartstikke wakker.
Ik vrees dat ik voortaan niet alleen met de vogels moet opstaan, maar ook met ze moet gaan slapen.
De tijd van muziek luisteren en dvd’s kijken tot diep in de nacht is voorbij.
Geef een reactie