Een paar jaar geleden – er bestond toen slechts een vermoeden dat er zich een egel in J’s tuin had gevestigd – harkte ik de afvalhoop wat aan. Eén takkenbosje onttrok zich aan mijn netheidsdrang en wandelde weg: de egel. Hij bleek een vaste gast: at naar believen de alom door de toenmalige krielen gelegde eieren en verorberde ook graag kuikens. En hij was misschien ook wel een zij.
Teruggezien heb ik hem nooit. J vertelde wel over egels die zich steeds zichtbaarder manifesteerden, maar ook afgelopen april, de vorige periode dat ik op de beestjes paste, zag ik alleen onbeweeglijke takjes.
Gisteren, mijn eerste avond alhier, was het uur der waarheid. Om kwart voor acht zette ik het eten klaar, maar er verscheen niemand. Tegen half negen, bij het laatste licht, was er opeens een etende egel. Eentje, maar toch echt een levende egel. Was het nu mijn egel van destijds? Onwaarschijnlijk, maar toch: toen hij even van z’n eitje opkeek, leek het of hij me een dikke knipoog gaf. De andere egels hebben wel gegeten; gezien heb ik ze nog niet. De mijne zag er in het duister zo uit:
zou hij het misschien horen aan de voetstap, of jij het bent of jeanne?
Welkom Roelof! En natuurlijk gefeliciteerd met het succes!
Dat gaat helemaal goed komen 🙂