Beatrix was in de Eemshaven! Carter was bij Hamas!
Daarmee opent het avond-R1J want ach ja – het nieuws van de gedode en ernstig gewonde soldaten is misschien nog niet echt ‘oud nieuws’ maar echt ‘heet nieuws’ is het ook niet meer.
Toch besteedt R1J er aandacht aan als een soort rode draad.
“Elk slachtoffer is even erg” horen we regelmatig maar ja – de zoon van de baas is natuurlijk toch nét even erger dan andere slachtoffers want: “dat komt dichtbij”.
Het is niet de eerste keer dat ‘de zoon van de baas’ in een oorlog sneuvelt horen we van buitenlandredacteur Lambert Teeuwissen. De zoon van Roosevelt bv. En de vader van McCain was bevelhebber toen zijn zoon (dé McCain dus) krijgsgevangen werd gemaakt.
Roel Pauw gaat naar de Generaal Spoorkazerne in Ermelo waar de slachtoffers vandaan kwamen waar veel mensen al weekendverlof hebben maar er is een register geopend om medeleven te tekenen.
Op de Leusderheide is een oefening van mensen die binnenkort naar Uruzgan gaan. Martijn van der Zande hoort over “schrikken” en “we weten altijd dat het risico er is” en “diepe indruk” en “je wordt nog meer vastberaden om het daar tot een goed einde te brengen”.
Toen ik in september in Amerika was zag ik op HBO een film. Portretten van Irak-gangers die het wel hadden overleefd maar die een arm, een been, twee armen, twee benen, hun ogen, hun huid, hun zielerust waren kwijt geraakt.
Een voor een zaten ze op een kruk en vertelden hun verhaal. Dat erop neerkwam dat ze nog wel leefden maar dat ze eigenlijk alles kwijt waren. Partner. Zichzelf.
En na tien minuten kwam de volgende.
Ik viel in die film en raakte niet meer los.
Ik dacht: thuis zoek ik op wie die film maakte. Wie die mensen waren. Ik vond het niet.
Vandaag denk ik er weer aan. Ook vandaag. Want eigenlijk is die film geen dag uit mijn gedachten geweest.
De jonge vrouw die haar armen kwijt raakte. Protheses kreeg. En die niet in de metro aan een paal durft te staan angstig dat iemand haar aanraakt en die prothese voelt en terugdeinst.
En ik wil echt helemaal niks afdoen aan het verdriet van de bevelhebber Van Uhm om het verlies van z’n zoon.
En godverdomme klote die 14 ándere Nederlandse doden in Uruzgan.
Maar onze gewonden? En al die andere gewonden? Van andere behulpzame troepenmachten, onder de bevolking. In Uruzgan, Irak, Afrika.
Het leven zuigt. En o, wat wou ik dat ik nog steeds geloofde in ‘Make love, not war’.
Was dat een serie interviews door de man die een hoofdrol speelt in The Soprano’s? Die heb ik ook gezien. Wat indrukwekkend was dat.