Gisteren ben ik in München voor Lucrezia Borgia met Edita Gruberova en Pavol Breslik.
De opera was heel mooi en het bleek ook nog eens ’40 jaar Edita in München’ te zijn met toespraken en bloemen en veel applaus.
Vandaag wandelen R. en ik nog een uurtje door de stad.
Dan gaat hij richting Hauptbahnhof naar een nieuwe bestemming en ik neem de S-bahn naar de luchthaven.
Ik check in bij KLM dat geloof ik de allerverste counter in Terminal 1 is.
Ga door de douane, nestel me met mijn laptop aan een tafeltje, kijk even of de vlucht op tijd is en zie die meteen verspringen van 14.00 naar ‘annuliert’.
Douanier aangeklampt: hoe kom ik hier weer uit.
Die wijst me de weg.
Bij de KLM counter staat een rij van honderden mensen te wachten op twee KLM-meisjes die zéér traag proberen ze om te boeken.
Er zijn nl al twee andere vluchten gecancelled.
Maar er gaat een derde counter open en ik mag daar staan en sta dus betrekkelijk vooraan (10-15 mensen voor me, schat ik) zodat ik na ruim anderhalf uur aan de beurt ben.
Intussen heb ik een voucher gekregen voor een snack alleen te nuttigen op Terminal 1.
Een snack van maximaal 5 Euro.
En word intussen bijgepraat door de langs de rijen lopende KLM-vrouw dat alle vluchten eigenlijk al volgeboekt zijn maar dat als we in München moeten overnachten dit door de KLM wordt vergoed.
Gelukkig: ik krijg wel een nieuw ticket – voor een vlucht van Lufthansa om 18.00 uur.
Althans, ik zit in de computer.
Voor het ticket en het verwerven van een plaats moet ik naar de counter van Lufthansa in Terminal 2 – en wel pronto.
Niks snack dus en hóllen.
En dan wachten.
Met pijnlijke voeten die niet gewend zijn van het afleggen van deze afstanden in deze schoenen.
Nu doodmoe.
En nogmaals en nu nog meer me afvragend: moet ik dit wel blijven doen, deze opera-mini-tripjes.
Geef een reactie