Ik dacht nog: die extra kilo’s train ik er weer af.
Ik ga minder eten.
Resultaat: nul.
Toen dacht ik: ik eet gewoon wat minder en ga niet zitten stressen en na een paar weken weeg ik me eens.
Resultaat: nul.
Zodat ik neig tot onder ogen zien: ik weeg 64 kilo.
Erger: 64 kilo en nog wat.
En mogelijk zou ik het er met een rigoureus dieet en een strak exercise-plan weer áf kunnen krijgen.
Maar misschien is dit wel het gewicht dat ik héb na de overgang waar ik – zeg nou toch zelf – betrekkelijk moeiteloos doorheen ben gewalst.
Zodat ik nu in de spiegel moet leren kijken en dan zien en zeggen ‘mooi’.
“Mollig maar mooi.”
Weer iets voor op het ‘te doen’-lijstje.
tegen mijn ietwat onzekere buurvrouw die er nogal goed in is zichzelf af te kraken zeg ik: geen zelfhaat in mijn huis.
ik geef de fakkel door aan jou.
Dit stukje was positief bedoeld. Aan mezelf, over mezelf.
Het gaat over zelfacceptatie.
Zie ook het ‘mollig maar mooi’.
Het is een positieve eerste stap. Het is géén zelfhaat.
Ik hoef die fakkel dus niet.
Wel zal ik op het te doen-lijstje zetten: proberen duidelijker te schrijven wat ik bedoel.
dat laatste hoeft helemaal niet. ik begreep je tekst goed maar wou een grapje maken. zonder smileys is dat idd moeilijker.