Tussen de middag bel ik een dierenartassistente die zegt dat Greta alleen nog wordt gedwangvoerd (“super makkelijk!”) maar dat ze niet zelf eet.
Ze belooft dat vanmiddag een dierenarts me zal terugbellen.
Om tien voor zes een andere assistente: of ik vandaag “contact heb gehad”?
Ja dus. Althans een beetje.
Maar niet echt.
Zij zegt dat ik Greta morgen kan halen.
Ik vraag of Greta zelfstandig eet.
Ze zegt dat het kipje “wat zaadjes pikt” maar dat het thuis *buiten* vast beter zal gaan.
Op mijn ‘je collega zei dat ze NIETS at’ zwijgt ze onduidelijk.
Ik zeg: jamaar – dierenarts Martin zei dat ze na vier dagen bij jullie binnen te zijn geweest bij mij zeker nog zo lang in de schuur moest zitten en niet zomaar naar buiten mocht.
Dus: kun je vragen aan de dierenarts hoe lang ze eenmaal thuis nog binnen moet blijven.
De assistente roostert me in voor een consult bij dierenarts Martin.
Morgenochtend om tien voor twaalf = tien minuten voor de praktijk dicht gaat voor het weekend.
Dat zijn niet de consulten die op tijd plegen te zijn.
Boek mee dus maar.
En Greta mee op de terugweg.
En als na de tragisch na de narcose opeens overleden Jozef nu ook Greta het dierenziekenhuis niet kan verlaten ga ik serieus denken over een andere dierenarts.
Want op z’n minst is daar iets mis met de onderlinge communicatie wat altijd slecht is voor de patiënt.
Geef een reactie