Vandaag is de MRI-scan.
Ik wóu dat ik kon zeggen: het laatste onderzoek.
Maar langzamerhand weet ik beter. Er komt altijd nóg wel iets.
Ik ging erheen enigszins gerustgesteld door Jolanda’s tekst hieronder:
“Ik heb in oktober een MRI gehad in het AMC, ik had een eyepad op mn ogen, radio aan en viel in slaap….”
Als dát niet relaxed klonk!
Dus leverde ik een cd van Joni Mitchell in en zei dat ik die graag wou beluisteren.
Maar dat mocht niet.
Want ik zou steeds bevelen krijgen en die moest ik kunnen horen.
En inderdaad: het apparaat zélf maakt al gruwelijke geluiden, deels ritmisch, deels onverwacht, deels hoog, deels laag, deels traag, deels heel snel.
Maar daar tussendoor komen de ‘nu inademen en adem vasthouden’-bevelen en vlák voordat ik dacht te stikken kwam dan ‘u mag weer gewoon ademen’ en een paar seconden later opnieuw.
Lijkt me heerlijk om daarbij lekker in slaap te kunnen vallen maar mij lukte het niet en eerlijk gezegd denk ik dat het in mijn geval ook niet de bedoeling was.
Geef een reactie