Er zijn van die dagen dat ik me bewust ben dat ik teveel m’n best doe.
Ik stuur iemand een kado. Geen klein kado(otje) maar best groot.
Zomaar als aardig gebaar. Zonder enige verplichting. Wel aangekondigd dat ik iets zou sturen.
Ik denk: dat had ze vast niet verwacht, dat ik zo gul zou zijn.
Ik zie in mijnpakketten dat ze het pakket om 11 uur moet hebben ontvangen.
Ik zie haar actief op twitter maar geen ‘wat geweldig! dankjewel!’.
Dus vraag ik: heb je iets ontvangen. Nee. Om drie uur: nu is het er wel (via twitter waarna ze opgewekt twittert met anderen over van alles en nog wat – geen dankjewel).
Ik doe een klant die een kortingartikel (boekenlegger) bestelde een mooie bijpassende magneet kado.
Omdat we ook nog wat leuke mailtjes uitwisselden dacht ik: wat zal *zij* blij verrast zijn en me enthousiast bedanken.
Niets.
Ik krijg een ontzettende hekel aan mezelf.
Ik denk aan het liedje van Dory Previn met ‘my books and bikes I bartered to try and win a friend’.
Waarom doe ik dat toch steeds, lief zijn, attent zijn, dingetjes geven, grotere dingen geven – deels om anderen een plezier te doen ja, maar ook deels in de hoop dat zij dan aardig zijn tegen mij en dat ze mij lief vinden.
Om telkens weer een klap op m’n kop te krijgen.
Vanmiddag ben ik begonnen in een nieuw boek.
(het vorige gaf ik net weg, haha)
‘Mice’ heet het boek, en het gaat erover dat sommige mensen ‘muizen’ zijn.
Sneue typjes, gedoemd om steeds klappen op hun weggedoken kopjes te krijgen.
Misschien verklaart dat alles.
Wat een herkenbaar en vooral ‘open’ stukje schreef je hier over jezelf.
Iets van een pleaser heb ik ook ook wel in me.
maar waar is de grens? iets voor iemand doen, die blij willen maken, dat is toch niet verkeerd –
laat de grens zich kennen waar je het op jezelf terug voelt kaatsen,
is de toetsvraag of de daad ook in ’t ongeziene mag blijven?
maar de indruk van een sneu type krijg ik niet zo bij jou – als een gezond gevoel van eigenwaarde-
misschien wel ietsjes in de sfeer van intimiteit en de ander – maar dat is raden –
want zo goed ken ik je niet.
groet
Ik denk dat mijn makke is dat ik geef uit een (denk ik) oprecht verlangen iemand een plezier te doen.
Ik verwacht dan dat die ander daarop navenant reageert. Dus met: wat ontzettend aardig dat jij mij een plezier doet en -liefst- ‘wat ben ik blij met dit kadootje’.
Wanneer zelfs maar een vaag ‘bedankt, zeg’ uitblijft ervaar ik dat als een enorme domper.
En vertaal ik dat in: ik ben ook hartstikke gek dat ik het doe.
Toch hoop ik dat je blijft wie je bent. Sneu zijn degenen die vergeten je te bedanken.
En daar ben ik het helemaal mee eens (met wat shabnam zegt)!
Het werkt gewoon niet, kadootjes geven om een reactie te krijgen. Andere mensen zitten anders in elkaar dan jij, die zijn minder attent, aanvaarden het kadootje dankbaar maar onmerkbaar voor jou. Of ze vergeten het en vinden het moeilijk om (te laat) een bedankje te sturen dat verder gaat dan ‘bedankt’.
Toch ben je in hun leven. Met iets nuttigs of prettigs. En daar gaat het toch om? Voor mij tenminste wel. Zo ben jij in mijn leven met verschillende boeken (‘Women Reporters’, poezenpen, om maar wat te noemen 🙂 En zo ben ik in het elven van anderen middels zakmessen, mini-gardes, opbergtasjes en ander vaag spul…
@Inger: weet je dat ik tot dit commentje echt heb gedacht dat dat boek nooit is aangekomen?
Jij meldde niet dat je het had ontvangen en ik vond dat ik niet kon vragen *of* je het had gekregen omdat ik bang was dat jij dan dacht: kon er geen bedankje af.
Dus dacht ik: dit was een oud, betrekkelijk zeldzaam boek (kijk maar op antiqbook) dat blijkbaar is zoek geraakt in de post.