Guus heeft een productieve dag vandaag.
Vanochtend vermoordt hij een mus in de bijkeuken. Vanmiddag komt hij binnen met een grote, dikke muis.
Aan de bouw te zien is het geen rat, maar kwa formaat komt-ie een eind in de richting.
Guus is helemaal opgetogen. En anders dan normaal bijt-ie ‘m niet meteen de strot of nekwervel door om ‘m daarna op te peuzelen maar gaat hij met ‘m spelen.
Loslaten, grijpen, *krijs* doet muis.
Dan: wég is muis. Onder de bank.
En ‘goh’ doet Guus.
Nee! doe ik, til het kleed op dat hangt over de bank, schuif alles opzij dat naast de bank staat. Komop, Guus – vangen!
Guus vangt de muis. En laat ‘m ontsnappen aan de andere kant van de kamer waar ik alle dozen opzij schuif tot – yes! – Guus ook daar de muis vangt.
Waarna hij wéér met ‘m gaat spelen en dan verdwijnt de muis achter het houten kastje onder de vensterbank.
Ik til het weg. Guus kijkt even. Guus loopt weg. Guus gaat naar buiten.
Guus laat mij achter om het probleem op te lossen van wéér een grote in huis losgelaten muis.
Die nu óf hier een eigen bestaan gaat opbouwen óf (te zeer gewond) gaat liggen overlijden en rotten.
Leuk, hoor 🙁
Ik haal ’tussen Duin & Dijk’ uit het bandje en zie dat Guus gisteren een huisspitsmuis heeft gevangen.
En: “Katten doden de muizen wel, maar eten ze niet op.”
Wat verklaart waarom Guus de muis niet direct de nek brak maar er mee ging spelen: hij was toch niet van plan eraan te kluiven.
Mijn katten eten vogels altijd met huid en haar op,heel soms vindik alleen nog een zielig snaveltje..
Muizen,mollen en kikkers maken ze dood,maar ze eten er zelden iets van op.
Ik heb een keer een rottend muizenlijk in huis gehad,zonder dat te weten…die geur vergeet ik nooit meer.
Spitsmuizen schijnen niet lekker te zijn :/