Een voordeel van ‘geen tv die ik wil zien’ is dat ik muziek speel die op m’n PC staat.
Ik proef aan de net gedownloade 3 cd’s (z’n werk) Rod Stewart en ‘You wear it well’ draai ik wel 4x en dan ‘Handbags and gladrags’ om over te gaan op Dusty (her Majesty!) Springfield van wie ik de zoveelste ‘best of’ (en weer een andere) gisteren binnenhaalde.
Haar versie van 24 Hours from Tulsa!
Mooi, mooi, mooi!
Ik probeer me voor te stellen met wie ik in dat kleine, onooglijke motel iets moois zou beleven.
George Clooney? Robert Redford? Robert Downey jr? Bon Jovi? Maar die vliegen daar toch allemaal in een privé-jet overheen?
En stel dat 1 ervan daar was gestrand en mij zag parkeren met m’n SUV.
“And that is… when I saw her….” etc.
Komopzeg!
Verder gezapt naar Gary and the Pacemakers (wegens zo absurd jong dat het alleen maar jeugdsentiment is) en nu Gene Pitney.
‘Only love can break a heart’ – ach ja.
Alweer vroeg richting melancholica vandaag. Welke versie van 24 Hours from Tulsa, Dusty Springfield of Gene Pitney? Beiden staan in de kop gegrift. Bij beiden breekt de herinnering weer open, middelbare school, vroeger nog, met van die ‘fuifjes’ en zo, ongebroken het leven nog – ach ach ach.