Vanmorgen stonden Guus en Sam joelend gereed om brokjes te eten. Maar nu was de Waardige Oude Dame zoek. Niet boven, niet dood onder de bank, niet opgesloten in de wc.
Het knipje van het kattenluikje had ik al gisteren afgeplakt.
Komt ze gemoedelijk door de tuin aangewandeld. Zij die vrijwel nooit naar buiten gaat – eigenlijk alleen als het raam open staat, zodat ze zich niet door de luikljes hoeft te wringen. Zij die het liefste van allen ontbijt. Zij, de prinses van de huiselijke rust.
Die jongens zijn wel leuk, maar om ze nou na te gaan doen.
Waarschijnlijk hebben de jongens nogal overdreven verhalen verteld over hun avonturen…
Heb ik eindelijk weer eens tijd om hier even te buurten en te kijken wanneer Jeanne ook al weer vertrekt, is ze al lang en breed weg. En ik had me nog wel zo voorgenomen haar een goede reis en een mooi verblijf te wensen. Misschien kan het overgebracht worden. Ondertussen wordt er goed voor haar dieren gezorgd zie ik. Zal ze fijn vinden.