Na de begrafenis was er bij L. koffie met niet cake (wel koekjes) maar vooral: Tashi.
Ik had al gevraagd of die dan mijn stemming ging aanvoelen en haar hoofdje op mijn been zou leggen en me trouwhartig aankijken maar dat zat er, waarschuwde L., niet in.
Tashi was enthousiast. En sprong tegen me op (ik was geïnstrueerd: geen sjoege geven) en wou aan mijn hand kluiven (mocht niet) en met mij en een bal spelen – dat was leuk.
Ik had mijn camera bij me maar stilzitten deed de adhd-hond (L’s woord) niet veel.
Wel had ze belangstelling voor ongeveer álles en mn ook voor buiten.
Toen ik wegging mocht Tashi even de tuin in en ging tekeer tegen een eend die aan de overkant van de sloot in het weiland zat (hoe dúrfde die eend). Daarna werd het sprintjes trekken langs de afrastering en ontdekte ik dat ik het Tashi-kieken helemaal was verleerd.
We moeten daarom snel een nieuwe afspraak maken.
Super-aktiefoto die laatste!