Tot een uur of drie, soms vier slapen we met ons vieren op bed.
Dan gaat Guus op jacht. En komt weer terug – al dan niet met ‘grote prooi’.
Sammie wil best gewoon doorslapen maar wanneer ik ga draaien wordt hij boos en springt met een grote sprong demonstratief van bed af: als het zó moet, dan hoeft het voor hem niet.
Tien minuten later is hij terug en kruipt weer dicht tegen me aan. Tot ik zo lomp ben om nóg een keer om te draaien.
Eebje wil alleen maar slapen. En in mijn gezicht kruipen. Zodat ze midden in de nacht met haar pootje onder mijn ogen gaat krabben opdat … ja, opdat wát.
Ik vermoed dat ze denkt dat ergens onder/in mijn gezicht een plekje is dat nóg closer kan worden beknuffeld. Het plekje is er niet maar haar geheugen wordt er niet beter op zodat ze blijft proberen.
En ik blijf lief omdat ik denk: ze is 20 jaar en drie weken en stel je voor dat ik haar van het bed mep en morgen is ze dood.
Ergens vlak voor ik opsta, om een uur of vijf, moet Eebje plassen. Ze laat zich zakken van het bed, loopt naar het overloopje, plof-ploft langzaam de trap af, de keuken door, de bijkeuken door en dan in de koude schuur op de bak.
Dan weer terug. Tegen mijn gezicht. Pootje in mijn ogen. Tevreden knorren. En wat jammer nou dat een kwartier later de wekker gaat.
Ik vind haar zo lief. En zo stoer. Dat ze nog steeds helemaal naar beneden gaat om te plassen.
Ik denk wel eens: zal ik in de badkamer ook een bak zetten. Net als nu al een waterschaaltje.
Nee. Niet doen.
Wat een leeftijd, 20! Daar kan je inderdaad heel veel van hebben. En zolang ze haar plasgangetje naar beneden nog kan maken, zou ik het mooi zo laten.
Geef Eebje een knuffel van me.
Oh die Eebje, wat een schatje….dat van die pootjes in je gezicht dat doet Porky ook, vol overgave…ja ik zou denk ik wel een bak boven neer zetten, gewoon om het haar wat makkelijker te maken…maar dat ze dapper is dat is een ding wat zeker is.