Eind deze maand ga ik naar Boekarest.
Heen, concert, de volgende dag terug.
Ik kijk er niet naar uit maar mijn favoriete sopraan wordt dan 70 en ze geeft 2 afscheidsconcerten – dit en eind juni nog 1 in Londen.
Vroeger, toen alles nog anders was, ging ik bijna elke twee weken wel naar een concert of opera in het buitenland.
Ik was daar ook heel handig in.
Had geen lijstje nodig om de koffer in te pakken, wist vaak al hoe het vervoer van de luchthaven naar de binnenstad was, had ‘vreemd’ geld over van een vorige keer of regelde het voor deze keer.
Belangrijker: ik had er *zin* in.
Soms viel het tegen.
Omdat de concertzaal en dus ook het hotel in een rotwijk lagen.
Omdat het stervenskoud was (niet leuk voor ‘paar uur door de omgeving lopen’).
Omdat… de artiest er niks van bakte.
Of een combinatie van dat alles.
Door Corona kwam het er al ruim 2 jaar niet meer van.
En ik schreef het al eerder: eerst vond ik dat jammer en toen dacht ik ‘laat ook maar’. Het ging me zelfs tegenstaan.
Boekarest… ik doe het voor de sopraan. Omdat veel andere zgn fans zich hebben afgemeld met een schijnheilig SOOOOO SAAAAAD dat ze zijn verhinderd.
Yeah – right.
Toen viel Rusland Oekraïne binnen.
Wat ellendig genoeg is.
Mensen zeiden tegen me: moet je nou nog wel gaan?! en ik dacht: tot het tegendeel blijkt: ja.
Vandaag overviel me opeens angst.
Irrationele angst, maar: angst.
Ik vraag andere fans (die twee die ik ken die wél gaan) of zij niet bang zijn.
Ze vinden het (en mij) belachelijk.
En voor de zoveelste keer denk ik: Roelof, waar ben je.
In dit geval niet zozeer om mee te sparren maar om me aan te horen.
Geef een reactie