Dat ik niet zeur over de jetlag betekent niet dat ik die niet héb (maar dit geheel terzijde).
In elk geval was ik vanochtend om half vijf al aan het werk en zat opgewekt de Winkel-Rubriek Kinderboeken in te delen met subcategorieën: Nederlands, Engels, vertaald in het Nederlands.
Plaatjes erbij (met dank aan Karin) en: wég waren alle boeken in Kinderboeken die ik over de rubrieken had willen verdelen. Onzichtbaar, onbereikbaar.
Dat leek me niet de bedoeling dus stuurde ik de ontwerpster van het winkelscript een Hellup!-mail (mevrouw Doomen wacht nu 12 uur op antwoord).
Erger: Guus eet niet.
Eerst dacht ik: gisteren te zwaar getafeld. Want inderdaad, het kón niet op met de rosbief en de runderpoulet.
Maar toen hij eind middag wél wilde eten bleek hij dat niet te kúnnen.
Zit erbij en kijkt ernaar.
Keelontsteking misschien? Toen reageerde hij ook zo.
Wat het ook is: er is een grens aan hoe lang ik mezelf kan geruststellen met ‘gisteren at hij nog goed en we voelen ons allemaal wel eens een dagje niet zo lekker’.
Duimduim en beterschap en sterkte!