Op mijn kamer is het nu echt niet meer te harden (hierna vlucht ik weer weg) zodat ik beneden verder lees in Emma Brunt.
Soms moet ik erg om haar lachen.
Maar naarmate ik verder kom begin ik meer te begrijpen van de (jonge) recensente die in de Volkskrant schreef dat ze liever gelooft (gelooft) in het ’tut jezelf lekker op en alles komt goed’ van Joyce Roodnat.
Want Emma Brunt confronteert niet alleen met ‘ik kan geen man meer krijgen’. Ze confronteert ook met eenzaamheid en paniek. Met het vege teken van niet goed voor jezelf als lichaam zorgen (niet koken). Met het andere vege teken van troep in huis.
Wat ik wel raar vond was de foto op de omslag: ze hééft het wel over vellen die opeens over je ogen hangen maar die zie ik daarop niet. Haar ogen zien er mooi helder uit. Zou een beetje make-up echt wonderen doen? Of is dit phtoshop?
Het is ‘je ogen laten doen’ weet ik intussen. Slurpslurp vet wegzuigen uit de vellen er boven en strak trekken van de wallen eronder.
Een operatie die ze geestig beschrijft, maar toch.
Ze heeft ‘m toch maar laten doen.
Geef een reactie