Ik ben jarig en ik doe er niets aan.
Ik doe er al heel lang niets aan.
Mijn laatste verjaardagsfeestje was toen ik 30 werd.
Aan gebakjes en ‘visite’ deed ik nooit.
Laat ‘m maar gewoon voorbij gaan, die dag.
Dat vind ik altijd en dat vind ik ook nu.
Alleen ben ik (geen idee waaróm) vandaag zo sentimenteel als de hel.
Een gefeliciteerd-mailtje van iemand van wie ik het niet had verwacht.
Nog meer onverwachte felicitaties.
Ontroering.
Dan een gefeliciteerd-krabbel met “verder erger ik me gek aan die twitters die ik via de wie-wat-waar binnen krijg, kan dat niet uit” en de volgende “ja, dat wou ik ook vragen!”: in tranen.
En omdat ik niet weet hoe ik twitter in hyves moet uitzetten twitter ik nu dus maar niet meer.
Bij de Plusmarkt even gedacht: zal ik een appeltaartje voor mezelf kopen? Of een gevulde koek? Maar nee: want dat is troost-eten waar ik toch alleen maar dik van word en dan weer spijt van krijg.
Weer thuis: drie aardige verjaardagskaartjes.
Een die ik helemaal niet had verwacht.
En 1 kadootje (dank je, I!).
Weer helemaal blij.
En tegelijk angstig voor wat de computer aan mogelijk niet-leuks zal brengen.
Hypergevoelig voel ik me.
Janken als iemand lief is, janken als iemand naar doet.
Balen omdat mensen van wie ik ánders had gehoopt mijn verjaardag blijkbaar zijn vergeten.
(ik wou dat het morgen was)
Sorry, ik weet je verjaardag weer omdat je erover schrijft, maar toch een zeer gemeend; gefeliciteerd! Ik hoop dat je toch een appeltaartje voor jezelf koopt omdat jezelf verwennen elke dag even moet, maar helemaal op je verjaardag!
Ik hoop dat het nog een fijne, mooie herfstdag voor je is.
Nee hoor: geen appeltaart.
Ik ben al naar de Plusmarkt geweest en zit nu weer gewoon thuis.
Hoi Jeanne,
Waar hebben ze dan last van jouw getwitter bij Wie Wat Waar? Ik zie op mijn profielpagina alleen mijn eigen twitters maar en ja op die overzichtspagina krijg je te zien wat al je vrienden doen. Maar ik heb nu niet het idee dat jij daar de boventoon voert. Daar komt van iedereen wat langs. Hebben die mensen niet per ongeluk gewoon jou twitter daar neergezet ipv die van hunzelf (op de profielpagina dan of hoe dat ding ook mag heten)
En verder natuurlijk ook nog maar via deze weg een hele fijne dag toch nog toegewenst. Neem anders een klein gebakje of gewoon iets lekkers bij een heerlijk glas wijn straks. Maar een beetje verwennen mag op een dag als deze 😉
@ Karin: het was ooit mogelijk om je eigen twitters te laten opduiken in je WWW.
Slijterijmeisje doet dat bv ook. Maar omdat ik de Kwekker standaard uit heb valt me dat niet (meer) zo op.
Ik heb nu in de Help-hyve gevraagd hoe ik het weer uit moet zetten. En zolang kan ik dus niet twitteren 🙁
Mbt appeltaart of klein gebakje of ander aan te schaffen lekkers: in Grootschermer is niet een bakkerij oid.
Als ik iets wil kopen moet ik met de auto naar De Rijp (Plusmarkt): heel bewust om iets te gaan kopen.
Dat zóu kunnen als ik in een opgewekte “ik ga mezelf eens lekker verwennen!”-bui was ipv in een huilerig soort depri.
Ik ga dus maar pinguïn-foto’s bewerken.
= nuttig.
En over elf uur is het al morgen en over negen uur lig ik in bed = mijn vorm van morgen.
Het is allemaal niet zo rampzalig.
Ik ben alleen zelf wat verbaasd over die rare emotionaliteit die me vandaag opeens overvalt.
Ik heb dat ook (denk ik) maar dat zie ik alleen op mijn eigen hyves, daar heb jij bijvoorbeeld toch geen last van? Of snap ik het gewoon niet (dat moet je toch een goed gevoel hebben dat IK nu een ontzettend algebra gevoel heb). Maar goed, ik heb die kwekker ook uit staan en er zijn best wel veel hyvesvrienden die ook op twitter zitten. Wellicht verdeelt dat ook wat.
Dat huiliger soort depri is volgens mij gewoon melancholisch. Dat klinkt beter. Zo’n dag als vandaag (verjaardag) maakt je soms meer bewust voor sommige dingen, gemis, het snel voorbij gaan van de tijd, noem maar op. Maar je hebt vast nog wel een lekker fles staan van Slijterijmeisje of de plusmarkt. Die mag best open vanmiddag.
@Karin: melancholisch klinkt inderdaad beter.
Tja, soms komt het allemaal samen op die éne dag: de moeheid, de stress, een zieke kat (al gaat het vast al beter met Eebje), de herfst – en dan ook nog eens jarig. Daar wordt een mens vanzelf wat weemoedig van. Jammer dat je dat appeltaartje niet hebt meegenomen, want juist op je verjaardag (als je troosteten een traktatie mag noemen 😉 ) mag je daar best eens aan toegeven. Dus denk ik dat je die tip van Karin maar ter harte moet nemen en straks een lekkere slobberfles moet ontkurken!