Nooit doen

Er zijn een hoop dingen die een vrouw (m/v) nooit moet doen.
Ik noem er twee. Ze gaan over boeken.

1) Iemand een boek dat je zelf fantastisch vindt kado doen, zeker niet als het een duur boek is en de verzending ook nog eens in de papieren loopt.
Wanneer die ander dan reageert met ‘ok, dank je, is aangekomen, lees ik tzt wel ‘ns een keer’ en *niet* met: ‘wat ziet dat er mooi uit! Tis dat ik het giga-druk heb anders was ik er meteen in begonnen. Geweldig lijkt me dit boek! Heel veel dank dat je het mij schenkt. Lie-ief van je!’ dan ben je zacht gezegd teleurgesteld.

2) Een boek dat een ander je aanraadt als ‘echt iets voor jou’ ongezien aanschaffen, zeker niet als het een duur boek is.
Want daar zit je dan met je boek van 50 Euro, fris uit het cellofaan, dat je helemaal niet als ‘echt iets voor…’ ervaart maar als een boek waarin je niet eens zult beginnen.

Waarover ik nu aarzel als wel/niet doen: een ander een boek aanraden.
Ik neig tot: dat mag. Maar dan goed uitleggen en onderbouwen. Vermijd ‘geloof me’ en ‘ik weet zéker dat’.
Mm. Misschien ook maar *niet* doen. Want voor je het weet heb je een ander inderdaad overtuigd en zegt die later: hoe kwam je daar nou bij? Dat boek is helemaal niet spannend, meeslepend, onthullend, prikkelend of wat je ook zei.

Zelf deed ik een keer iemand een boek kado met erbij de tekst: zeg *niet* wat je ervan vond. Omdat ik bang was dat hij het niet leuk zou vinden. Waarna hij inderdaad niet zei wat hij ervan vond. Zodat ik me nu, jaren later, nog steeds afvraag of hij het boek niks vond (en daarom niks zei), of hij het boek goed vond (maar zich hield aan mijn opdracht) of dat hij het misschien niet eens heeft gelezen.