Bij Palm Springs, waar het altijd hard lijkt te waaien, zijn meerdere windmolenparken.
Ik reed er regelmatig langs en het was nooit mijn plan er een huis te huren.
In mei deed ik het toch, omdat ik het huis op de foto’s erg mooi vond.
En die windmolens, ach, daar kom ik wel overheen.
Dacht ik.
Het ging precies omgekeerd. De windmolens vond ik betoverend, zoals afhankelijk van de wind nu eens de groep hier en dan weer de groep dáár de wieken liet wapperen.
Er ging iets rustgevends van uit.
Het huis daarentegen was wel mooi ontworpen maar nogal ongemakkelijk.
Ik plaatste eerder een foto van het uitzicht met 1 van de stoelen. Leuke stoel, hè. Stel je nu eens voor dat je erin moet zitten en hoeveel pijn dat aan billen en bovenbenen zal doen.
En de eettafel in de keuken had stoelen waarop een reus lekker had kunnen zitten maar ik verdween bijna onder het tafelblad. (de bank in de kamer was trouwens wel comfortabel en het bed ook).
Het meest bijzondere aan het huis was de open zolder die je via een ook grotendeels open trap kon bereiken.
Kijk ook even naar de treden die steeds verspringen kwa breedte.
Andere gasten sliepen hier heerlijk, uitkijkend op de verre verten.
Ik durfde hem niet eens helemaal te beklimmen en kreeg angsten over slaapwandelen en dan mijn nek breken.
Dat had de verhuurster eerder gehoord: oudere mensen durfden daar nooit te slapen.
Mij werden roadrunners beloofd, véél roadrunners. Die waren er niet, wel veel konijntjes en die vind ik ook leuk dus misschien plaats ik daarvan dadelijk nog wat foto’s.
Dit was het uitzicht in de vroege ochtend.
Hier (bij de advertentie) méér foto’s en veel aanprijzende tekst.
Ik betaalde gelukkig minder omdat het huis toen niet zo lang op de markt was en ze nog uitprobeerden hoe het zou vallen.
Afgaand op wat ze nu in rekening brengen, is het huis een groot succes.
Geef een reactie