Gisteren tussen de middag is Greta even in beweging.
Daarna kruipt ze weg in een hoek.
Elk uur reik ik haar hapjes aan. Ze eet iets, maar niet veel.
Af en toe probeer ik haar in beweging te krijgen.
Waarop ze alleen maar vérder weg kruipt.
Net komt ze opeens uit haar verstopplek.
Ik heb de deur naar de bijkeuken open staan en ik denk: ze wil altijd in de keuken rondkijken en dan uit de etensbakjes van de katten eten.
(wanneer ik haar in de schuur kattenvoer aanbied, hoeft ze dat niet)
Ik open voor haar de keukendeur.
Greta zigzagt en zwalkt richting keuken.
En pikt uit een kattenbakje.
Ik zet een blikje gourmet (Dinde) dat de katten niet leeg aten voor haar neer.
Ook daaruit pikt ze.
Ik zet water voor haar neer: ze drinkt.
Dan zwalkt ze terug naar de schuur.
Goed gedaan, Greta! Morgen weer.
Hoop ik.
Dat is hoopgevend, dat ze toch even in de keuken komt eten. Lekker wollig kontje heeft ze nog wel!
Ze gaat het vast redden . . . . .
yes!
Het is weinig, hoor – kleine hapjes en dat zwalkende lopen ziet er niet best uit.
Maar ze kijkt nog fier uit de oogjes.
En zolang ze niet de indruk maakt dat ze pijn lijdt blijf ik (met mate) hopen en is ‘afmaken/inslapen’ in elk geval geen optie.
Sterkte voor jullie! En wat triest van Jozef (beetje late reactie; m’n pc had definitief de geest gegeven); hij was lief en hartstikke mooi…