Op zoek

Het prettigst voel ik me in Amerika wanneer ik per moment kan bedenken wat ik doe.
Dus de deur uitstappen om naar X te gaan, de auto van het parkeerterrein afrijden en opeens ‘nee, ik ga de andere kant op, iets heel anders ondernemen’.

Daarom heb ik de pest in wanneer ik eind september vorig jaar naar White Hills, Arizona rijd.
Er moet een begraafplaats liggen. Lastig te vinden. Op de site van APCRP stond toen (hij is nu aangepast) een zeer summiere routebeschrijving. Die kwam neer op ergens is een weg naar links en dan is het verderop en je kunt het alleen zien liggen als je bovenop je jeep gaat staan.

Het lijkt me wel grappig te gaan zoeken. Wat ik vertel aan de man die de site van APCRP runt.
Helaas kent die me niet en weet hij dus ook niet dat ik daarmee bedoel dat ik mogelijk daar van de snelweg draai en eens rondkijk. Hij gaat ervan uit dat ik het zeker doe en ik voel me na een reeks mailtjes met tips verplicht dus vooruit dan maar.

De afslag is makkelijk te vinden.
De weg is mooi. Tot het eind (12 miles meen ik) zal die weg verhard zijn. Ik rijd ‘m uit.
Ik zie loslopende koeien. En honden. Die vind ik eng. Ten onrechte. Ze komen naar me toe en slobberen me af.
Dan rijd ik terug op zoek naar die ene weg naar links.

Ik probeer een paar mogelijkheden uit maar vind niets. Op mijn dure huurauto gaan staan lijkt me geen goed idee.

Dan vind ik dat ik het genoeg heb geprobeerd en rijd terug richting snelweg.
Ik stop nog even bij een weg waar vrachtwagens af en aan rijden. Richting waar mensen wonen in trailers en primitieve gebouwtjes. Ik maak een foto van het bord bij de ingang.

En hoor wanneer ik later verslag uitbreng van mijn mislukte missie dat dát de weg naar links was die ik had moeten inslaan.

Dat ik het niet erg vond dat ik het doel niet had gevonden en dat ik me prima had vermaakt met de honden en de koeien kwam niet over.