R. en ik deden vandaag nog iets dat ons niet vrolijk stemde.
We gingen naar de Open koeiendag van de boerderij in Middenbeemster waar wij twee jaar geleden twee kalfjes adopteerden: Emma en Aisha.
Dit is de eerste keer dat we ze opzoeken.
Ons wordt de melkmachine getoond. En silo’s. Een grote schuur waar, stel ik tevreden vast, vogels mooi kunnen nestelen. Dat vindt de boer minder – vorig jaar hadden ze nog een spreeuwenplaag.
Leuk is de stier die met dames apart is gehuisvest zodat wanneer een dame laat merken dat ze er wel zin in heeft hij er bovenop kan springen.
We vragen ons af of het wel lekker staan is op die bodem van planken met kieren ertussen (waardoor de stront kan wegvloeien). Maar vriendelijke gasten dat we zijn zeuren we er niet over.
Dan naar buiten want Aisha en Emma staan sinds gisteren in de wei. “Hebben ze kalfjes gehad” vraag ik. Ja, zegt de boer. Elk één. Hij weet niet wie van zijn 156 koeien Aisha en Emma zijn dus we gaan op zoek naar hun nummers. R. voert daarbij het gesprek terwijl ik foto’s maak.
Hier een aantal koeien in een groep. En verderop: Aisha (die me nog knap jong lijkt om al moeder te zijn geweest).
Emma hebben we niet gevonden – nog een keer het weiland rond? De boer zegt dat hij bereid is. Maar ik heb hem intussen twee vragen gesteld.
Vraag 1 was na zijn “deze koe heeft twee dagen geleden een kalf gekregen en nu staat ze alweer in de wei”: “Maar waarom mag ze haar kalfje dan niet houden, koeien hebben toch sterke moedergevoelens?” Boer: “Ach, we hebben het kalf meteen weggehaald, ze weet van niets en wij hebben de melk nodig.”
Vraag 2: “En het kalfje, dat wil toch een moeder?” Boer: “Ze weten niet beter.”
Ik geloof het wel, dat Emma hier ook rondloopt. Ik hoef haar nu niet meer te zien.
In de schuur staan de kalfjes. Opdat bezoekers ze ‘adopteren’ à € 50 p.j.
Ze staan met een kort touw aan een hek en deinzen angstig achteruit voor gretige kinderhandjes en klauwen van vreemde volwassenen.
R. en ik vragen ons af hoe het komt dat we dit niet wisten en hoe snel we van onze adoptie af kunnen.
(er volgt een deel 2)
Heel herkenbaar dit 🙁
Ik heb een aantal jaren met mijn paarden op een melkveehouderij gestaan. Daar had je dus koeien én kalfjes.
Die kalfjes werden ook meteen bij de moeder weggehaald om in een andere stal aan een dun kort strotouwtje om de hals vastgebonden te worden. Ze konden dan nog net liggen.
Op mijn waarvoor is dit nodig kreeg ik te horen dat dit makkelijker was met flessen, want als de kalfjes los zouden lopen konden ze niet meer zien wie er al gehad had. Zoiets moet toch makkelijk op te lossen zijn lijkt mij door reeds gevoedde kalfjes iets om te doen ofzo.
Hoe dat scheiden er aantoe ging was ik een keer getuige van, ik kon wel huilen.
Ik was alleen met een stagiëre van het clusius toen er een koe ging bevallen. We hebben toen samen dat kalfje gehaald. Toen we dat goed en wel voorzichtig naast de vastgebonden moeder hadden gelegd, kwam de boer binnen.
Die pakte het kalf ruw op, waarbij het beestje ook nog eens vreselijk de kop stootte aan een balk. Daar werd niet om gemalen. Het kalfje werd aan het andere eind van de stal gezet waar het hartverscheurend om zijn moeder begond te bleren, die natuurlijk terug huilde.
Even later liep het wankelend op het erf, omdat de deur gewoon open stond.
Vreselijk was dit!
Ik knipte daar trouwens regelmatig kalfjes los omdat ze zich zo ongelukkig vastgedraaid hadden, dat het dunne touwtje hen zowat de hals afsneed.
Helaas gaat het er op veel boerderijen zo aantoe.
Bah, ik kan het bijna niet lezen, echt walgelijk. Heb 1 keer gezien dat een pasgeboren kalf in een kruiwagen werd gegooid en weggevoerd. Moeder en kalf allebei vreselijk loeien. Ik hoop echt dat het snel afgelopen is met die bio-industrie. Er wordt gelukkig de laatste tijd veel aandacht besteed aan alle antibiotica die in die dieren wordt gepropt en de resistentie van bacteriën. Is al minstens 30 jaar bekend, trouwens.
Jezus, Inge – ik word hier nóg verdrietiger van.
En Truus: volgens mij is dit niet eens bio-industrie.
Maar wat het wél is?
R. heeft intussen uitgezocht dat we een opzegtermijn van een half jaar hebben.
Ik kan nergens vinden hóe op te zeggen maar zal ze direct een mail sturen om dat te achterhalen.
O ja: ik wou indertijd een kalf adopteren bij Klaverhoeve (waar de kalfjes dus wél bij de moeder blijven) en heb ze daarover benaderd.
Maar ze hadden geen ongeadopteerde koeien en wel een wachtlijst. Ik heb me daar op laten zetten maar nooit meer iets gehoord – zo kwam ik uit bij Middenbeemster.
Intussen is Klaverhoeve uit Adopteer een Koe gestapt. Ze melken de koeien ook niet meer maar maken ze rijp voor de slacht:
“In 2007-2008 was een overgangsjaar waarin de melkkoeien geleidelijk zoogkoeien werden. Daardoor kwam de focus op de productie van vlees te liggen. Kalveren blijven tenminste 10 maanden bij de moeder en worden daarna in een groep gemest totdat ze na 2 jaar slachtrijp zijn.
De omschakeling werd goed ontvangen en gesteund door 30 van de 60 adoptievrienden. Wel liep de betrokkenheid van adoptievrienden terug. Dat bleek bijvoorbeeld uit een lagere opkomst op open dagen.
Het houden van zoogkoeien vraagt minder arbeid dan melkkoeien en zo ontstond tijd om een zorgtak op te zetten en regelmatiger mensen op het bedrijf te ontvangen. Adoptievrienden liepen de deur niet langer plat, maar over aanloop op het bedrijf hebben Jan en Annette helemaal niet te klagen. Behalve de zorgvragers de regelmatig op de Klaverhoeve komen, geven ze ook rondleidingen en er zijn belevingsarrangementen voor groepen van tenminste 15 personen. In samenwerking met de agrarische natuurvereniging Waterland en Dijken worden landschapswandelingen verzorgd.”
bron: http://www.adopteereenkoe.nl/nieuws38.html
Toch is dit voor mij een “milde” vorm van bio-industrie. Koeien horen niet op door poep glad geworden planken te staan maar op stro (als ze binnen staan). Koeien zijn het liefst buiten en kalfjes zijn het liefst bij hun moeder en andersom. Maar ja, zolang de meeste mensen goedkoop watervlees willen hebben gaat het door. Ik koop liever een echt biologisch stukje vlees, dat niet in de pan ligt te schuimen van het vocht. Goedkoop is duurkoop, peuter dat de mensen maar eens aan het verstand. (Dit is geen verwijt aan jou hoor, jij bent er goed ingestonken, volksverlakkerij is het).