In september 2007 hoorde ik in het Radio 1 Journaal een reportage over Klaverhoeve. Een boerenbedrijf waar de koeien het goed hadden. Waar de kalfjes bij de moeder bleven tot ze eraan toe waren hun eigen weg te gaan. “Na een maand of tien, als de band met de moederkoe van nature losser wordt, doordat de koe zich klaar gaat maken voor een volgend kalf, is de scheiding geen probleem meer. Het kalf dat nu pink is geworden gaat in een groepje met andere pinken, het weiland in.”
Lees hier meer over deze boerderij en bekijk foto’s en een filmpje.
Klaverhoeve deed mee met ‘Adopteer een koe‘ en toen begin 2008 in de Polder Express een boer uit Middenbeemster met een foto van snoezige kalfjes zocht naar adopteerders dacht ik: yes! adopteerde Emma en deed R. kalfje Aisha ter adoptie kado.
Tuurlijk had ik eerst even gemaild met de boerin om zeker te weten dat het geen foute boel was. Die stelde me gerust:
“Het gaat zo, je zoekt een kalfje uit,of ik doe dat, maakt niet uit.
De kalfjes blijven zo lang mogelijk op de boerderij, we laten ze groeien, en als ze 2 jaar zijn worden ze gedekt, en krijgen ze 9 mnd later een kalfje, dan gaat het echte werk beginnen, ze geven dan melk, en de melk halen we 2x per dag uit de uiers, en zo lang de koe gezond is en melk geeft, blijft ze ook op de boerderij.
De oudste koe is 13 jaar geworden, maar soms door ziekte of ze kunnen niet meer drachtig worden, en zo ook geen melk meer geven, dan pas gaan ze weg. We proberen elke koe of kalf zo gezond en zo lang mogelijk op de boerderij te houden.”
Eerlijk: daar staat *niet* dat de kalfjes opgroeien met de moeder. Bij Stichting Koevoet Van Adopteer een koe staat dat evenmin. Daar staan alleen wat vage teksten over ‘duurzaamheid’.
Het is dus mijn eigen stomme schuld dat ik dácht dat ik kalfjes en moeders een mooi leven bezorgde door mijn donatie.
Snel opzeggen dus maar – wat helaas pas na 1 jaar kan en als ze echt vervelend willen zijn (ik sloot de contracten in februari 2008) pas over *twee* jaar.
De intenties zoals door deze boerin weergegeven zijn toch echt wel lovenswaardig. Dit als je bedenkt dat de gemiddelde koe op het gemiddelde melkveebedrijf vaak maar drie lactaties (= 3 kalfjes en 3 x melk geven dus 3 jaar als melkkoe) “meegaat”. 13 jaar is 10 lactaties en dat is echt uitzonderlijk. Maar stel dat ze op 6 of 7 melkgift-jaren zitten, dan vind ik dat al een pluim waard.
De Klaverhoeve is dan weer een heel ander verhaal. Natuurlijk begrijp ik dat jij met je echte “hart voor dieren” liever daar je steun aan geeft. Heeft ook verre mijn voorkeur.
Maar ik vind dat goede intenties die minder ver gaan toch ook waardering verdienen en dat je je niet door hen bedrogen hoeft te voelen. Dus geef aan dat je een ander, verdergaand initiatief wilt gaan steunen en dat je je kalver-adoptie daarom bij hen wilt stoppen. Wie weet helpt het deze boerin om ook die stap extra (die best vergaand is) te zetten.
…en dan lees ik hieronder dat de Klaverhoeve ondertussen een vleesvee bedrijf is geworden. Dat betekent dat zo’n kalfje bijna een jaar bij de moeder blijft en dan nog ruim een jaar wordt aangehouden waarna het wordt opgegeten.
In vergelijking met kistkalveren is dat natuurlijk een super riant leventje.
Maar met een adoptie zou ik me toch medeplichtig voelen bij die vroege dood…
@Theo: eerlijk gezegd weet ik het nu ook niet meer.
@Theo: maar dat direct scheiden van moeder en kalf – dat is toch wreed?!
En: is twee jaar gelukkig leven niet te verkiezen boven zes jaar leven en als baby weggerukt zijn bij je moeder en dan als zelf moeder drie keer je baby bij de geboorte te worden afgenomen?
Dit vind ik interessant
http://www.louisbolk.org/downloads/1756.pdf
En ook van belang: het zijn vaak de consumenten die de boer de stap doen maken.
Wat ik interessant vind is dat mensen eigenlijk helemaal geen koemelk nodig hebben. Er zijn onderzoeken gedaan naar botontkalking, dit komt m.n. voor bij mensen die koemelk drinken. Campina wil deze gegevens liever niet in de openbaarheid.
Het heeft er niks mee te maken maar dit bedrijf levert aan Campina.
En niet aan bv Beemstermelk/kaas of Boerenland of iets anders knusserigs dat doet denken aan een relatie met het boerenland.
Maar ik heb nog wat meer zitten googlen en het is écht volstrekt normaal om de koe haar kalfje meteen af te pakken.
Wat een ellende is er toch in dierenland.
Om die reden eet ik geen vlees meer. Je kan wel biologisch vlees eten, maar de gang naar en op het slachthuis blijft hetzelfde, er wordt volkomen respectloos met de dieren omgegaan. Ze worden een veewagen in geschopt en er weer uit geschopt en zo worden ze ook het slachthuis in gewerkt. Een koe stopt namelijk net als een ezel met lopen als zij de boel niet vertrouwt.
Dit natuurlijk tot grote ergenis van het personeel daar. Een paar jaar geleden was daar nog een mooie reportage over gemaakt bij Frieslandvlees.
Op de boerderij maakte ik dat ook een keer mee, een koe wilde de stal niet in, dus met z’n vieren waren ze aan het schoppen en slaan. Dat kon ik niet aanzien dus heb ik het touwtje over gepakt. Natuurlijk werd er gelachen. Ik heb de koe geaaid en wat tegen haar gepraat, waarna ze wel achter mij aan de stal in liep.
Iemand bij mij op het forum heeft een mooi onderschrift
Zolang mensen denken dat dieren niet voelen, voelen de dieren dat mensen niet denken.’
Wie weet is er toch nog ergens een biologisch melkveebedrijf te vinden waar de kalfjes pas na tien maanden een andere wei in gaan. Maar kennelijk is het erg lastig te combineren of kost het teveel melk -ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat er in Grootschermer iemand woont met een heleboel adoptiedieren die deze dieren met veel liefde verzorgt en vaak fikse dierenartskosten voor lief neemt als een van haar dieren daar baat bij kan hebben.
Een betere adoptiegeld bestemming kan ik me niet voorstellen.