Opera

R. en ik waren naar de opera waar ze het licht in de wandelruimtes op bijna-donker hebben gezet.
Wat prettig is voor diegenen onder ons wier uiterlijk niet meer een harde spot kan verdragen maar dodelijk voor wie foto’s wil maken van de andere bezoekers.

De opera was Lucia di Lammermoor.
Een reportage erover was gisteren op de televisie.
Toen was me al opgevallen dat de zo geroemde sopraan Jessica Pratt de noten erg mooi zong maar met bar weinig expressie.
Ik dacht nog, dat dat niet zo erg zou zijn als je haar op het toneel zag.
Omdat door goed acteren de geringe expressie in de stem zou worden gecompenseerd.
Dat was niet zo.

De tenor Ismael Jordi vond ik vooral irritant erg hard zingen zonder enige nuance op de laatste drie maten na (maar toen was hij aan het sterven en ja, dan gaat het allemaal wat minder luidruchtig).

De dirigent dirigeerde slomer dan sloom en zelfs dát tempo kon het koor niet volgen want dat zat er vrijwel steeds naast.

Niet dat het een volstrekt waardeloze avond was.
Maar opera kan zóveel beter.