Tot ik een aantal jaren geleden Edita Gruberova ‘ontdekte’ was het nooit bij me opgekomen om sterren te ‘volgen’.
Het was fijn als ze naar Amsterdam kwamen en jammer als ze niet kwamen – maar vólgen?
Fans van Gruberova bleken haar al tientallen jaren te volgen en ik geloof dat het zes-zeven jaar geleden was dat ik dat ook voor het eerst deed.
Zo’n reis die zó ingewikkeld was dat ik er nu voor zou bedanken: vliegen naar Frankfurt, met een bus naar een ander deel van de luchthaven, dan met de trein, elders overstappen met de trein en met een taxi naar het hotel in Baden-Baden.
Maar daarna werd het vaak München en ook Zürich en Warschau en Praag en die reizen waren kwa reis makkelijker en ook al snel verslavend.
Andere sterren volgde ik óók (maar minder frequent) en toen raakte het geld op én stonden de mini trips als zodanig me ook steeds meer tegen.
Teveel gedóe.
De carrière van Gruberova nadert nu zijn eind (niet gek – die vrouw is 70+, zo lang trekt de doorsnee sopraan het niet).
Ik ga nog naar een paar voorstellingen: een Gala in München in juli, haar laatste Norma in Praag. *Misschien* haar laatste Lucia in Budapest.
En vandaag kondigt de opera in München aan dat ze in maart 2019 nog 2x haar door mij meest geliefde rol zal zingen: Elisabetta in Roberto Devereux.
Ik bestel een kaart voor beide voorstellingen – waarbij het altijd afwachten is of je die zult krijgen want het zal storm lopen omdat iedereen weet: hierna is het OVER.
Ik bid en smeek en vertrouw op de mensen bij de opera in München die tot nu toe altijd hartstikke aardig voor me zijn.
https://www.youtube.com/watch?v=T_mWUCY2EUQ
Geef een reactie