Ik lig de halve nacht wakker denkend: ik vind straks een dood konijn of ik vind een ziek konijn dat L. en ik niet kunnen vangen en dat zich onder de grond verstopt.
Om kwart over zeven ga ik naar buiten met twee worteltjes met loof eraan.
Twee kopjes komen uit het prieeltje en eten wat van het loof.
Wat/iets. Niet erg veel. Maar: eten. En dat kopje was best levendig.
Zodat ik niet naar de dokter ga.
En de rest van de dag weer ‘aanzie’.
Een voorzichtig “hoera”….. Heeft Otje de peterselie al ontdekt? Destijds een probaat middel bij mijn konijnen.
Ik duim.
Hoop dat het doorzet en dat er niets aan de hand is. Sterkte!
Pff, een soort achtbaan van zorgen en voorzichtige hoop en opluchting…
Dóóreten Otje!