Ik vind geven moeilijk.
Het praktische, feitelijke “dit zijn mijn spullen maar nu mag jij ze hebben”-geven.
Ik doe het altijd onhandig en erna voel ik me zelden goed.
Het probleem: ik wil een gebaar maken maar ik wil de ander er niet mee overweldigen.
Dus bagatelliseer ik het gebaar. “Ik wou het tóch al weg doen, ik kan er niets mee, ik heb er niets aan, het alternatief zou de grijze bak zijn.”
Terwijl dat helemaal niet zo is.
Dan reageert de ander met: “Oh… nou, als je het tóch al weg wou doen, dan wil ik het wel hebben.”
En ben ik teleurgesteld want het was wel degelijk een gebaar, ik deed wel degelijk iets weg van waarde (al was het maar ‘waarde voor ev kopers in de Winkel’).
Of (variant): ik zeg over dingen die ik uit Amerika meenam “ze waren niet duur hoor, de meeste kocht ik in Dollar stores” wat dan deels waar is maar ándere dan de meeste kocht ik elders en alles bij elkaar was het wel degelijk een kado dat de enkele dollars oversteeg dit nog los van de erin geïnvesteerde moeite van het zoeken.
Zodat ook hier de ontvanger reageert alsof ik 2-3 Euro heb uitgegeven (“leuk, hoor”).
Allemaal mijn eigen schuld.
Omdat ik onduidelijk ben. Maar ik weet niet hoe het dan wél moet.
Behalve iets ‘wijs’ als ‘niet hechten aan dankjewel’.
[tip: de commentjes staan ‘aan’ maar een te heftige portie betweterigheid zou zomaar eens verkeerd kunnen vallen]
Geen betweterigheid, meer een hart onder de riem en open voor suggesties voor dit probleem:
Iemand vraagt me iets over probiotica. Ik geef advies en ze vraagt: waar kan ik dat kopen… Ik zeg hierop: via mij en we zien elkaar volgende week toch. Die dag breekt aan en ik neem een potje mee (16 euro). Ik was op zich wel van plan het te geven maar toch… Ik haal het potje uit mijn jaszak en ze zegt ‘ik heb net van de drogist gekocht’ en steekt het potje in haar zak. Ik sta paf. Géén dank je wel, ook niet de vraag hoeveel ik van haar krijg…. Als ik vraag wat die andere pot kostte, hoor ik dat het 6 euro was waarop ik antwoord dat deze 16 euro is en beter (qua stammen, concentratie etc). Géén woord!
Ik snap dat dus echt niet. Als ze stralend ‘dank je wel’ had gezegd, had ik nauwelijks meer kunnen zeggen dat ik 16 euro van haar kreeg. Nu gebeurt er gewoon helemaal niks. Geen bedankje en ik blijf met een katterig gevoel zitten. Ik heb NIET gezegd kijk eens wat je krijgt, ik had het in de eerste plaats gewoon meegenomen, dus hoe kómt ze erbij dat ze het krijgt…..
Terwijl ik tik, voel ik de ergernis komen. Waarom zég ik nou niet gewoon iets tegen haar? Waarom denkt ze dat het bij mij kennelijk allemaal voor niks binnenrolt ofzo?
Ook bij mij dus geen bedankje, en ik baal ervan. Ik weet niet waarom ik niet dapper genoeg ben om iets te zeggen of te vragen.
Ik lees bij jou dat je het wel gáf, maar een andere reactie verwachtte.
Ik verwachtte ook wat, en juist door die verwachtingen die we hebben, worden we gekwetst. Misschien toch verwachtingen bijstellen, ik weet het niet.
Balen is het wel, want het is eigenlijk allemaal negatieve energie. Overheen stappen dus, óf er iets van zeggen. Misschien toch het laatste…
Ah, Mariette: herkenning natuurlijk.
Ik zit hier ook net weer met stoom uit de oren nu over een klant die zo bot is dat ik er werkelijk niet bij kan.
Ik had een mail op POTEN klaar staan, heb die gewist. Wou er toen hier over schrijven, maar ja – dat leest zo’n klant misschien ook wel.
Zodat ik nu met verkrampte maag en machteloze woede zit te tikken.
En mezelf toespreek: vergeet het, vergeet het.
Mm. Ik ga maar eens met de caven praten.
🙂 Mmm wat zeiden de caafjes? Bromden ze wat waar je wat aan hebt?
Tegenwoordig wil ik nog wel eens mailtje tikken en die eerst even in de conceptenbak zetten…… Ik heb er laatst weer drie weggegooid zonder verzonden te hebben…… Best handig!
Ik denk dat de meeste mensen gewoon niet beter weten. Daar hou ik me maar aan vast.
De caafjes zeiden: dankjewel voor de lekkere hapjes.
En ik denk dat de situatie met ‘klant’ nu zo verziekt is dat ik het verhaal net zo goed hier kan opschrijven.
Ik kan me dat rotgevoel goed voorstellen. Tuurlijk, duidelijkheid voorkomt misverstanden, maar ik snap die ‘ondankbaarheid’ van mensen niet.
In het voorbeeld van Mariëtte: al zou jouw potje ‘maar € 1,00 hebben gekost, dan nog stop je dat niet zomaar in je zak zonder dank-je-wel. Vind ik.
Op mijn werk heb ik gemerkt dat de mensen waar ik relatief weinig voor heb hoeven doen, vaak het meest dankbaar zijn. Dankbaar voor de snelle service, voor ‘al het werk dat ik eraan had’ (terwijl ik denk: stelt echt niks voor) enz.
En de mensen waar ik me voor in bochten wring, die ik voorrang geef, bij wie ik veel werk aan de opdrachten heb, die zelf prutswerk aanleveren en wonderen van mij verwachten, deze mensen zijn nooit tevreden, laat staan dankbaar. 🙂
De pest is dat sommige mensen zichzelf juist als de weldoener beschouwen omdat ze iets van je aanpakken. Wat ze extra makkelijk gemaakt wordt doordat je ze de kans geeft te negeren dat het wel degelijk een Gebaar IS.
Dus soms moet je toch duidelijk maken dat je wel wat terug verwacht, al is het maar ‘dank je wel’.
En ja, dat is moeilijk 🙁