Jeanne's Weblog

Anderhalf jaar geleden ging ik naar de huisarts met iets dat niet-zo-ernstig was.
Het zou leiden tot een dag in en uit een ziekenhuis voor een snelle operatie.
Fluitje-cent, appeltje-ei.
Alleen bleek het méér te zijn en toen belandde ik voor vijf dagen in het ziekenhuis waaraan ik terug denk als de ergste dagen van mijn leven.
Ik zet het nu niet af tegen het verliezen van een geliefde, ik bedoel dat ik me nooit eerder zo machteloos en als object behandeld heb gevoeld. De enkele aardige verpleegkundige viel echt op. Omdat het een ‘enkele’ was.

Ik denk er nog regelmatig aan terug.
Naar aanleiding van iets of iemand of ‘zomaar’.

Een gevolg is ook dat ik nu niet meer naar de dokter wil.
Niet dat ik de jaren ervoor elke week langs ging voor een wissewasje zoals vrouwen van mijn leeftijd geacht worden te doen. Maar eens in de twee jaar kon het toch wel gebeuren.

Nu héb ik af en toe iets en dan google ik en soms zegt google dat ik het beter even met mijn huisarts kan bespreken en ik denk ‘no way!’
Het ligt niet aan die huisarts. Die is hartstikke aardig.
Het is ook niet dat ik serieus denk dat een oriënterend bezoek aan de huisarts onvermijdelijk zal leiden tot een nieuwe duik in het medisch circuit met als logisch slot een ziekenhuisopname.
Het gebeurt ook bij probleempjes die me onmogelijk richting hospitaal kunnen sturen.

Wat vijf dagen ziekenhuis met een (deze) vrouw kunnen doen.

Lang geleden raakte ik eens een hoop vakantiefoto’s kwijt omdat ik in een camera een geheugenkaart gebruikte die er te ‘zwaar’ voor was.
Opeens waren ze weg.
En kenners zeiden: stuur maar naar mij, ik heb daar een speciaal progje voor.
Maar ze bleven weg.

Nu gebeurt me iets vergelijkbaars door mijn eigen schuld.
Ik pleeg gemaakte foto’s over te zetten op mijn computer maar niet allemaal. Soms denk ik: later.
Of ik bewerk een foto op de camera en sla hem op het kaartje op.

Vanochtend wil ik wat van die foto’s terugkijken.
Allemaal verdwenen.
Ik vermoed dat ik per ongeluk de Sd card heb geformatteerd.
Ik kan er niet bij hoe ik zo stom heb kunnen zijn.

Ik zou dinsdag naar een concert in München gaan met een vriendin die liet weten dat ze verhinderd was.
Een kennis-vriend met wie ik al eerder concerten bezocht wou wel mee en vroeg of het goed was als hij me ter plaatse betaalde. Tuurlijk.

Toen besloot ik om toch niet zelf te gaan (had iets te maken met mijn ziel die zich niet optimaal voelde en daar laat ik het nu even bij kwa informatie).
Ik bood dat kaartje te koop aan en het wou niet erg lukken en toen gaf ik het weg aan een aardige vrouw die me er toch nog € 50 voor betaalde én me heerlijke parfum stuurde.

Omdat ik dus niet zélf zou gaan stuurde ik die man het kaartje dat voor hem was bedoeld.
Aangetekend. Op mijn kosten.
Het kwam aan, zag ik, op 11 juni.
Ik kreeg geen bevestiging dus ging na een kleine week eens informeren.
Inderdaad: ontvangen. En hij hád geld willen overmaken maar er was een probleem met de informatie van de bank (zijn bank wou meer weten) en hij zou de vragen van de bank doorgeven.
Niets.

Toen gaf de sopraan in Wenen een concert en ik zag flarden en ik dacht: ik wil er toch heen! en ik mailde hem: als jij NIET gaat… dan wil ik zelf alsnog gaan.
Ik checkte KLM, ik checkte hotels. En elke dag zag ik de prijzen stijgen.
Ik checkte ook de site van de Bayerische Staatsoper denkend: als er een prima plaats vrij komt, koop ik die!

Maar er kwam geen prima plaats en het is al dinsdag en de prijzen zijn nu idioot hoog.
Van deze man niets meer gehoord.
Mogelijk heeft hij een ongeluk gehad. Of is hij zwaar depressief.
Maar alles minder dan ‘dood’ vind ik eigenlijk geen goed excuus.
(wat wel heel hard klinkt en zo is het ook weer niet bedoeld maar ik baal dus behoorlijk)

Op de korenbloem (er zijn er nu heel veel) zie ik een hommel/bij die ik niet herken. 

De korenbloem kan ook iets betekenen voor een andere bezoeker

Deze is niet kieskeurig. Hij doet ook een aantal andere bloemen aan.

Ik verbaas me er ook over hoe ik van een vogelaar, die in Amerika gefascineerd is door hagedissen en zich daar graag laat verrassen door een coyote en een bobcat, hier opeens verander in een vrouw die fanatiek naar bijen en hommels speurt.
Het overkomt me een beetje. En de aanleiding was dat ik de tuinman verzocht de smeerwortel (een woekerende plant die ik niet leuk vind) met wortel en tak uit te roeien.

Hij stond al jaren naast de vijver direct achter het huis en sloeg dan over naar de andere kant van dat pad (richting de buren op nr 15) en ik rukte aan zijn stengels maar hij lachte me uit en zodra ik mijn rug had gekeerd woekerde hij vrolijk verder.
Te vrolijk wat mij betreft.

De tuinman verwijderde maar keek er spijtig bij.
Ik volgde zijn blik en begreep het: hommels kwamen af op deze plant. En hij is een bijenman.
Zodat ik een compromis sloot. Wat er nu werd verwijderd was wég maar als de plant weer verder woekerde zou ik hem dit seizoen zijn gang laten gaan.
Dat nam de smeerwortel ter harte want idd: woeker-woeker.
Maar ook: hommels hommels.

Hier lees ik over de smeerwortel. En ook over de hommels die hem bevruchten.
“Omdat de bloemen vrij lang en smal zijn, kan de bevruchting van de plant alleen plaatsvinden door langtongige insecten, zoals langtongige hommel. Korttonggige hommels kunnen niet ver genoeg de bloem in om bij de nectar te komen en maken gaten aan de onderkant van de bloem. Ze komen hierdoor wel bij de nectar, maar de bloem wordt er echter niet door bevrucht.”
NB: dit zóu de veldhommel kunnen zijn (maar ik steek er mijn hand niet voor in het vuur)

Toen de vijver er nog was, zag ik vaak libelles.
Ik nam ze waar, lette er verder niet zo erg op.

Nu ik me toeleg op het fotograferen van hommels en bijen (nog steeds een work in progress) druk ik ook af wanneer ik een libelle zie.
Deze zag ik gisteren en ik baalde behoorlijk want óf het hoofdje was onscherp, óf de staart. Eerlijk gezegd houden beide niet over.

Ik prees me dus gelukkig toen ik vandaag weer een libelle zag en dacht: die mislukte foto kan weg want dit keer is het klik-klak volgens mij beter gelukt.

Dat *is* ook zo alleen blijkt het een heel andere libelle te zijn

Dus google ik op soorten libelles en er zijn er heel erg veel maar de ‘mijne’ zie ik er niet bij.

Vermoedelijk een Golden-mantled Ground Squirrel.

Omdat de vijver lek was, is die een aantal maanden geleden dichtgegooid.
Daarna was het afwachten wat er zou opkomen.
Eerst was het niet veel. Nu zitten er bloemen tussen – best mooie.

Ik dénk dat de blauwe een korenbloem kan zijn.
De andere? geen idee.