Jeanne's Weblog

Ik heb het gedaan: ik ging naar Specsavers.
Ik onderging de ellende van de oogmeting.
Ik liet me overtuigen dat een computerbril ook wel fijn zou zijn en die kon ik dan heel goedkoop kopen – voor € 19.
Verder kreeg je bij het kopen van een montuur vanaf € 79 een tweede bril gratis.

Ik zocht uit:
1 computerbril
1 veraf bril voor € 109
1 leesbril van € 109 voor ‘gratis’

Wat ik niet had begrepen en wat ook pas bij het invullen van de bon werd verteld, was dat ik ook nog voor de glazen moest betalen.
Anti-kras en anti-spiegelen en extra dun omdat ik rare ogen heb = € 170 voor beide gewone brillen en ook nog eens € 130 voor de bril van € 19 die zo opeens een stuk minder goedkoop werd.
Maar omdat ik ook al twee ándere brillen had gekocht ging er weer korting af en enniewee: het werd € 375.

Waarvan ik nu mezelf vertel dat die goed zijn besteed.
Wat ze ook wel *zijn*.
Maar het is een smak geld.
Vind ik.

Ik heb al heel lang een TomTom.
Ik kocht er een beanbag bij zodat hij op mijn dashboard kon staan.

Dat ging prima in de VW Polo.
Sinds ik de Mitsubishi kocht stond hij op de vloer van de auto.

Vandaag zette ik hem toch maar weer eens op het dashboard.
Zodat hij bij de eerste rotonde die ik driekwart nam zwiepend naar rechts vloog en op de grond viel.
Het dashboard van de Mitsubishi is te glad voor de beanbag.

Wat te doen.

Ik heb mijn Nokia in mijn jaszak (stomtoevallig) en hij staat ook nog eens áán (nóg stomtoevalliger) zodat ik hoor dat ik word gebeld.
Eenmaal thuis (want ik zat in de auto) bel ik het nummer terug: het is van de tandartspraktijk.

Ze willen mijn afspraak verzetten.
Kan ik op 3 april.
Ik kan. We spreken een tijdstip af.

Dan zegt de assistente dat het niet Bert zal zijn maar de ándere tandarts.
Die wil ik niet, zeg ik. Ik wil Bert.
Bert blijkt weg te zijn.
En deze is er ook al drie jaar en ze is erg goed.

Ik herinner me nog als de dag van gisteren (die drie jaar geleden blijkt te liggen – handig toch, zo’n weblog) hoeveel pijn ze me deed en hoe klungelig ze te werk ging. Ik *wil* haar gewoon niet.
Die Bert moet toch ergens anders werken nu?
Hij werkte volgens mij ook al in een andere praktijk.
Tegelijk dus.

Het enige dat ik nu nog kan bedenken is dat ik zal overleggen met mijn mondhygiëniste met wie ik op 17 april een afspraak heb.
Wat een gelazer.

Het gaat beter tussen de phone en mij.
Up to a point.

Vandaag hebben we foto’s gemaakt.
Eerst van Loki.
Eén ervan is nu ook de achtergrond van het scherm.

Volgens het toestel, dat een handleiding op zichzelf heeft, kun je bij selfies instellen dat hij je mooier maakt: gladdere huid, wittere tanden etc.
Dat leek me wel wat.
Helaas bleek die verfraaiing van *mij* voor de Moto te hoog gegrepen.
Zelfs dit hoogwaardige toestel krijgt de hangende oogleden niet rechtop, de rimpels niet weg en – o got: de hals!!! een kalkoen!!! – en gelige tanden blijven geel.

Dit experimentje had ik mezelf beter kunnen besparen.

Vandaag verder geklooid met de phone.
Een paar dingen lukken, andere dingen lukken niet.
Wanneer die laatste gaan overheersen denk ik: ik moet een lijstje maken van wat ik moet kunnen. Met ‘hello Moto’ (uitgesproken door een Japanse vrouwenrobot).

Wat we al samen kunnen: google maps.
Wat we ook kunnen: hem tweetalig maken (hij sprak eerst alleen Amerikaans-Engels).
We kunnen op Facebook. Maar – daar gaan we weer, dat wil élke phoon – hij wil me alleen FB-chatberichten laten lezen als ik Messenger installeer.
Dat wil ik niet.

We kunnen nog niet mijn gewone email-adres toevoegen (hij zegt dat mijn certificaat niet deugt…).
Foto’s maken is gelukt.

Morgen oefenen met telefoneren en contacten toevoegen.
En bedenken wat hij nog méér moet kunnen.
Ik denk dat ik hem toch maar houd.

Het wás even duwen om de deur tussen de keuken en de bijkeuken open te krijgen toen de wasmachine kwam.
De tochtstrip zat wat klem.
Het kón wel.

Maar de mannen van Coolblue gingen voor het betere duw- en trekwerk en nu hangt die deur geheel uit z’n voegen.
De bovenkant past er niet meer in. En de onderkant kan ik alleen open duwen als ik die eerst optil en dan zachtjes verplaats.
De deur afsluiten – beneden lukt dat niet.
Hij blijft op een kier staan.
Dicht krijg ik hem alleen als ik de bovenkant er bovenop til en die dan vergrendel.

  
Ik mail mijn oppassers over dit meest recente ongemak.
Geen probleem! is het antwoord. Dat repareert hij wel even.

Intussen beginnen de kosten van het een en ander me wel aan te vliegen.
Ik denk na over wat ik kan afzeggen.
Ik denk: de oogmeting.
Want die winkel is hartstikke duur.
Moet ik wel snel zijn want de afspraak is voor dinsdag.

Vandaag moet ik behalve boodschappen-doen-voor-de-dieren mezelf dwingen de laffe schoudertjes te zetten onder
* de wasmachine
* de smartphone

Ik moet 1 was draaien met iets dat niet kapot kan (klinkt simpel maar laatst waste ik een trui die ik al 10+ jaar in prima staat had op een te warm programma en nu kan er alleen nog een kleuter in).
Ik moet een begin maken met de phone die sinds gisteren eindelijk een sim card heeft.

Ik zie als een berg op tegen beide en neig sterk tot doen wat ik wél leuk vind: spullen klaarleggen die ik vooruit ga sturen naar Amerika zodat ik kan reizen met een in de cabine mee te nemen sleepkoffertje.

Er zijn uitgaven die moeten (de auto, de wasmachine, de van het dak afgevlogen dakpannen vervangen, de verwarming in de bijkeuken die uit is weer ‘aan’ laten maken) en andere die ik nuttig vind (de nieuwe Kindle, de nieuwe smartphone waarover ik nu ‘mm’ denk maar goed, hij is er nu eenmaal).
Er is iets anders dat ook zou moeten (de electriciteit in de schuur die niet meer werkt) waarmee ik heb besloten te leven.

En dan is er nog de afgebroken kies (tandarts op 26 maart) en oogmeting voor een ev nieuwe bril (op 20 maart).

Op 18 januari 2019 wil ik naar een opera in Dresden.
Vandaag gaat de kassa open.
Ik kies een plaats 1e rij in het midden.
Ik vul mijn gegevens in.
De plaats is voor een goed operahuis niet eens duur (€ 100) maar ik besef dat ik er ook heen moet vliegen en daar in een hotel moet verblijven.

Dresden is vast niet zo duur als het extreem dure Zürich maar KLM is toch al snel tegen de € 300 en een hotel dichtbij een operahuis is ook al snel € 150 en waar ik het in de zomer geen ramp vind een stukje te moeten lopen van hotel naar theater verblijf ik er in januari toch liever dicht in de buurt.
Tel daarbij openbaar vervoer.
En hapje eten en slokje drinken.

Ik zie de minuten voorbij tikken naast mijn winkelmandje (zo lang heb ik nog om de bestelling af te ronden).
Ik klik op annuleren.
Weet ik het zeker?
Ik weet.