Jeanne's Weblog

Sinds ongeveer een maand danst mijn wasmachine.
Nee, eigenlijk al langer. Maar eerst waren het kleine danspasjes en nu staat hij te headbangen.
Zo hard dat wanneer ik boven zit ik er naar van word als ik hem in de bijkeuken tekeer hoor gaan.
Hij verplaatst zich nu ook drastisch.
Grote stappen snel thuis.
Zoiets.

Ik vrees dus dat het na een nieuwe auto ook een nieuwe wasmachine wordt.
Want als de afwasmachine het begeeft kun je de borstel ter hand nemen en laten druipen op een rek.
Maar een laken of dekbedovertrek was ik niet met de hand in de wastafel.

Nu eerst wachten tot iemand de machine nog een keer voor me naar achteren kan duwen (ik krijg er geen beweging in).
Dan nog een keer proberen met wat écht schoon moet.
En als het weer direct een headbangend drama wordt – een nieuwe wasmachine 🙁

Kan ik iemand een plezier doen met een vrijwel gloednieuwe Beeztees rubber massageborstel?
Eén maal kort en voorzichtig uitgeprobeerd op Loki – toen werd het krabben en bijten.
En wist ik dat dit ook niet de oplossing was om de klitten uit de vacht van mijn man te halen.

Hier (<- klik) staat-ie.
Hij is ook geschikt voor honden.
Verzendkosten € 2,50.

Ik heb de Volkskrant opgezegd.
Omdat ik hem een aantal dagen per week niet las.
En ik dacht: dat scheelt weer geld.

Ik zegde op een onhandig moment op en moest toen nog een kwartaal extra betalen (en de krant krijgen).
Die op 3 mei zou stoppen.
Dus vroeg ik mijn huisoppassers of zij het leuk zouden vinden om vier weken de Volkskrant in de bus te vinden.
Dat zouden ze inderdaad.

Waarop ik de krant vier weken on hold zette zodat zij die konden lezen.
Ik, dacht ik, was hem immers toch liever kwijt dan rijk.

Wat heb ik me vergist!
Tegen beter weten in kijk ik elke dag wanneer ik opsta of hij op de deurmat ligt.
Ik lees wel artikelen online, maar dat is niet hetzelfde.

Ik zoek op wanneer hij weer zal worden bezorgd: dat is a.s. zaterdag.
Hoera!
Ik ben bijna zover dat ik de krant bel om te zeggen dat ik me heb vergist – ik wil abonnee blijven!
Dan denk ik weer aan het geld (ruim € 100 voor een kwartaal) en spreek ik mezelf toe dat ik verstandig moet zijn.
Eerst maar eens op vakantie en dan na terugkomst uitproberen of ik de krant écht nog steeds mis.

Laatst was ik bij de tandarts en ik had helemaal geen zin in een behandeling.
Gelukkig lulde hij ook een eind weg zodat toen we ein-de-lijk aan mijn gebit toe kwamen ik al zeker wist dat er niet meer verdoofd en ingegrepen ging worden.

Wel bleek de tandarts nog een aantekening te hebben van de mondhygiëniste over dat ik dacht dat ergens tussen twee kiezen bij het ragen iets gevoelig was.
Ik bagatelliseerde.
En de tandarts zei dat het ook niet klopte: het was de kies daarnaast.
Daar zat een barst in en die zou vast binnenkort een stukje verliezen maar dat zou geen pijn doen alleen raar voelen en we konden een afspraak maken voor augustus.
Wou ik dat nu doen? Nee.

Net gebeurt het. En ik denk shit shit shit en ook: misschien toch maar morgen bellen om een afspraak te maken.

Het was idd weer raak
kijk maar (<klik)

In december stuurde de gemeente een brief: we hadden allemaal zo braaf ons afval gescheiden (dat doen we hier in: papier, plastic, gft en ‘de rest’) dat de grijze bak (voor ‘de rest’) niet meer 1x per twee weken zou worden geleegd maar 1x per vier weken.
Wat in principe zou moeten kunnen.
Al merkte ik al snel dat het wel vervelend was met eten dat ik had laten bederven. Dat mag natuurlijk niet gebeuren (laten bederven) maar soms verlies ik iets uit het oog of denk ik ‘dat eet ik later in de week’ en als het dan later is, blijkt het bedorven.

Ook was het vervelend bij ‘opruimen’ wat ik zelden doe maar áls ik het doe, ben ik daarin zeer grondig.
Wat ik uitgerekend deze maand was.

Voor mezelf kon ik het probleem nog wel beheersbaar maken door een extra grijze bak van iemand te lenen.
Goed geregeld, dacht ik.
Al bleef dat bedorven eten lastig: eerst ging het in de koelkast stinken en later in de grijze bak.
Ook indien extra goed verpakt (dit voordat iemand denkt dat ik bedorven voer lós in kliko’s mieter).
En: de lege zakjes kattenvoer, die stinken óók.

Vandaag worden de grijze bakken in Grootschermer geleegd.
Fijn, denk ik, en breng een kwartier later de geleende bak terug naar de eigenaar.
Wat stinkt het! denk ik.
De lucht die je wel eens ruikt als je direct achter een vuilniswagen rijdt.

Vijf uur later hangt die lucht er nog steeds.
Niet alleen op straat, ook in de tuin.
En wanneer ik een raam te lang open doe om vogels te voeren, dringt de lucht naar binnen in het huis.
Ik heb het gevoel dat hij zelfs aan *mij* kleeft (maar daarin kan ik me vergissen).

Tot zover onze beloning voor braaf afval scheiden.
Op de dag dat de grijze bak wordt geleegd leven we op een vuilnisbelt.

Ik schreef al eens over het meisje (31) M dat mijn hart brak.
Hier (<- klik)

Ik citeerde daar 1 zin die me pijn deed maar er waren nog veel meer zinnen en ze trapte echt op mijn hart.
Toch denk ik vaak: hoe kán dat nou! we waren toch maatjes? We hebben het toch ook leuk gehad?
Is dit een misverstand?

Ik weet dat het géén misverstand is want ik ken M als een driftkop die doordraaft en -dendert.
Dit is immers niet de eerste keer dat dit ons overkomt.

En toch en toch.
Toch denk ik soms: als ik haar nu eens een redelijke mail zou sturen.
Een ‘vind jij het ook zo klote dat het zo is gelopen’-mail.

Dat zou werken bij een redelijk iemand.
Niet bij een doordravende driftkop.
Die zou het alleen als een extra bewijs zien dat er iets helemaal niet spoort bij mij.

Ik stuur die mail dus niet.
Maar ik ben er wel verdrietig over.
Want we hébben het leuk gehad.
Vroeger.