Jeanne's Weblog

Een paar dagen geleden stond ik in de achtertuin en zag een eend met twee mini pulletjes aan de overkant van de sloot.
Ik holde naar binnen voor mijn camera.

Ik stelde scherp – althans dat probeerde ik. Maar het beeld was wazig.
Ik dacht: misschien het oogje schoonmaken. Of de lens.
Of met het radertje mijn oog scherper stellen.

Geen resultaat.
Nog eens proberen en nog eens (kijkend) en opeens: scherpte. Alsof er een waas van mijn ogen was afgevallen.
Ik kan op google geen bevestiging vinden maar ik heb een sterk vermoeden dat deze wazigheid te maken had met de staar.

Erg vervelend want na mijn katten is fotograferen mijn lust en mijn leven.
Zodat ik nu voorzie dat ik in Amerika mooie vogels en lizards en andere dieren ga zien met de gewone ogen en ik er dan de camera op richt en het 1 ondoorzichtige brei is geworden.

Nogmaals: ik vind hiervan geen bevestiging op google.
Maar waarschijnlijk lijkt het me wel.

Dit is de foto die ik uiteindelijk nam: toen de pulletjes niet meer mooi in het zicht zaten maar achter het riet.

Over een week vlieg ik naar Las Vegas om de volgende dag te rijden naar mijn guest house/cabin/casita in de woestijn van Pioneertown.
Waar ik ooit zo gelukkig was met het hondje Rosie, maar Rosie is niet meer.
Zodat ik nu probeer gelukkig te zijn met mezelf.

De afgelopen dagen heb ik zitten puzzelen hoe ik erheen zal rijden.
Omdat het huisje betrekkelijk ver (nl 3 kwartier) van de bewoonde wereld ligt, is het raadzaam op de rit erheen eten en drank in te slaan.
En dan pas na een paar dagen de plaatselijke supermarkt te bezoeken.

Ik zocht naar routes van Las Vegas naar Yucca Valley (daar is die supermarkt).
De cabin ligt dus dáár weer een eind vandaan.
Dat zou dus kunnen: van Vegas naar Yucca Valley en dan naar de cabin.
Alleen zou dat betekenen dwars door de Mojave Desert waar (weer) een aantal wegen zijn afgesloten omdat ze een paar maanden geleden zijn vernield door stortregens.
Ik kén die weg en hij is mooi, maar, waarschuwen mensen: niet doen als vrouw alleen! want je weet maar nooit en je telefoon doet het daar niet en de GPS evenmin.

Normaal denk ik: flauwekul. Maar het *is* mijn eerste woestijndag.
En hoe dapper wil ik dan zijn.
De alternatieve route is een snelweg die ik me herinner als saai en waar de vorige keer ook nog eens een giga file was.
Alles na 5-6 lange uren afwegend denk ik: toch maar de snelweg en dan in Barstow bij een ok supermarkt eten kopen en daarna zsm naar de ‘casita’.

The on-going patient was vanochtend bij de Bergman kliniek in Haarlem.
Ja, ik heb staar. Maar ik hoef nog lang niet geopereerd. Over een jaar nog eens langs komen – dat was alles dat de dokter wou.
Helaas kon ze me niet een verwijzing naar een opticiën geven met nauwleurige instructies voor nieuwe brillen. Waarop ik wel had gehoopt. Maar het was daar ‘druppelen eerst en praten later’ en na het druppelen kunnen je ogen niet meer heel exact worden gemeten.

Wél exact genoeg om te weten dat het krengetje bij Specsavers er helemaal naast had gezeten.
Zo had ze gemeten dat ik met 1 oog nog maar 60 zag en met het andere 70.
Nee. Het was 75 en 85 – kwa druk. Slok op een borrel. Férme slok.

Advies: vertebril (een nieuwe dus). Waar moet ik heen? wil ik nog weten.
Daarover wil ze geen uitspraak doen.
Google, google, google. Ik kom uit bij Pearle die o.a. zegt dat je in een óude bril nieuwe glazen kunt zetten.
Dat kan niet bij Specsavers (daarom stik ik nu ook in de brillen).

Er is een Pearle-filiaal in Avenhorn, 20 minuten rijden maar wel een dorp zodat ik eerst dacht: hebben ze er daar wel verstand van? maar in Heerhugowaard hadden ze dat ook niet dus proberen maar.
Een paar uur later bel ik op: hoe lang duurt het voor je de bril hébt. En tref een intens verveeld en vervelend wichtje.
O got.
Toch niet wéér hetzelfde gelazer?!

Ik ga morgen wel. Maar maak ook een afspraak voor de Specsavers in Purmerend waarover ik goede berichten hoorde.
Dat zou dan de dag erná zijn.
Bleh enzo.

Toen ik met Lodewijk was getrouwd hadden we een heel hecht contact met zijn broer en diens echtgenote.
Veel etentjes over en weer, intieme gesprekken.

Toen Lodewijk dood ging, veranderde dat in etentjes nu-en-dan.
Die wat moeizaam verliepen, en dat is een understatement.

Alles wat ooit vertrouwd was, was verdwenen.
Het was over en weer ongemak.

We hielden het een paar jaar vol en toen niet meer.
Een paar jaar dáárna hoorde ik van Roelof die de broer was tegengekomen dat ze intussen waren verhuisd maar dat ze mij geen verhuisbericht hadden gestuurd.
Ik was er niet echt verdrietig over omdat het ‘contact’ amper meer contact was.
Maar *bot* vond ik het toch wel.

Dat is nu pakweg 20 jaar geleden.
Ik heb nog herinneringen. Een paar fijne, een paar rare.

Stomtoevallig las ik vandaag ergens een stukje van Beatrijs Ritsema.
Het ging over 3 vriendinnen die genoeg hadden van vriendin 4 en hoe konden ze die nou pijnloos dumpen?
Antw: dat kan niet.
Als je iemand uit je vriendenkring wil verwijderen moet je dat zeggen en een reden geven en dat is altijd pijnlijk.

Op Radio 1 is ’s ochtends het programma Spraakmakers.
Daarin mag af en toe een luisteraar iets aan de orde stellen dat Heel Belangrijk is en Meer Aandacht verdient.

Vanochtend was het een vrouw die… geen kleinkinderen had!
Allemachtig tjee enzo.
En nu werd ze steeds geconfronteerd met ándere vrouwen die alsmaar foto’s te voorschijn haalden van kleinkinderen en dan had zij… niets!!
Omdat ze geen kinderen had (niet had kunnen krijgen) en nu dus ook geen kleinkinderen.

De vrouw pleitte voor meer aandacht voor óns (ik heb ze ook niet) want wat wáren (zijn) we zielig.
Behalve missch die paar idioten die groot zijn geworden in de jaren 60 en 70 en die toen geïndoctrineerd door het feminisme geen kinderen wóuen.

Ik werd idd volwassen in de jaren 70 en ik wou geen kinderen.
Ik vond er ‘gewoon niets aan’. Zoals ik nu ook niets aan kleinkinderen van anderen vind.
ik héb niets met kleine kinderen, ik vind ze luidruchtig en zeurkousjes (de goede – die ik niet ken – niet te na gesproken).

Wat een raar item.
Zouden nu echt vele honderdduizenden vrouwen zich hierin hebben herkend?
Als dat mij de rare uitzondering maakt: so be it.

Vanochtend was ik bij mijn huisarts die zoals ik al verwachtte hartstikke aardig was en wel degelijk verstand had van staar. Hij kon de uitkomsten van de opticien moeiteloos interpreteren en het leek hem sterk dat ik direct moest worden geopereerd.
Maar als ik dat wou (en dat wou ik) wilde hij me wel een verwijzing naar een oogarts geven, ook omdat Specsavers zo moeilijk had gedaan over het verstrekken van een nieuwe, sterkere bril.
En ik me vooral zorgen maak dat mijn vertebril niet sterk genoeg is zodat ik in Amerika een gevaar op de weg ben.

Ik vroeg of hij me naar de Bergman Clinics kon verwijzen.
Geen probleem! met de vraag ‘is het staar’ en ‘geef een goede indicatie voor een bril’.
Ik krijg een verwijzing die ook naar de Bergman kliniek (in Haarlem) gaat.
Omdat inloggen me later niet lukt bel ik op en (wat een wonder!) ik sta daar al in hun systeem en ik kan een afspraak krijgen op 13 maart! Ruim op tijd dus voor nieuwe brillen omdat ik pas op 20 april wegvlieg.

Wat een opluchting! goede huisarts (dokter Gideon Allick) en aardig meisje bij de Bergman kliniek.
En ook nog een aardige buurman die me wil rijden, uur op me wil wachten en dan terugrijden.
Last van mijn schouders.