Jeanne's Weblog

Ik heb een kaartje over, 1e rij in het midden.
Gekocht voor € 90, er valt te praten over een lager bedrag.

Tijdens mijn laatste reis had ik een prima huisoppasser.
Hij zorgde erg goed voor Loki, hij hield mij op de hoogte (stuurde me zelfs een mp3 waarop Loki’s gespin te horen was!), ging naar de dierenarts met een ziek konijn – dat helaas moest inslapen omdat het ‘op’ was – en belde dezelfde dierenarts toen 1 kip opeens dood lag om te vragen waarop hij moest letten met de andere kippen.
Ik was dan ook dolblij toen hij zich bereid verklaarde ook in mei weer op te passen.

Nu stuurt hij me een mail dat er een goede kans is dat dat niet doorgaat omdat hij dan met een vriendin naar Nepal gaat.
Waarvoor ik begrip heb. Nepal! die jongen is net 26 geworden! hij wás al eens in Grootschermer.
Eerlijk gezegd zou ik als ik hem was waarsch ook voor Nepal gaan.
En dan is het nog netjes dat hij me nu al aankondigt dat hij dat serieus overweegt en niet een maand vantevoren.

Ik bereid me op het ergste (niet-deze-oppas) voor en denk: ik moet dus een nieuwe advertentie-tekst schrijven.
Wat me heel slecht afgaat.
‘Lieve kat’ lukt nog wel.
Maar ik neig vooral tot ‘dit mag niet’ en ‘het huis is klein en simpel ingericht’ en nog zo wat aan negatiefs.

Ik lees wel eens dat mensen zeggen ‘mijn moeder heeft me zo opgevoed’ waarmee ze dan bedoelen: beleefd.
Ik herinner me dat niet speciaal van mijn moeder maar iets van ‘beleefd’ is bij mij wel blijven hangen.
Dus krijg ik iets kado, dan zeg ik ‘dankjewel’ en stuurt iemand me iets toe dan laat ik weten dat ik het heb ontvangen.

Ik wil niet afgeven op ‘de jeugd van tegenwoordig’ al is het alleen al omdat 1 van degenen over wie ik het dadelijk heb volgens mij niet zo jeugdig is.
Maar ik deed dus twee tickets voor een optreden van een tenor in Brussel aan iemand kado, stuurde ze op, en kreeg geen ‘zijn aangekomen’ laat staan een ‘dankjewel!!’ maar missch hoefde dat ook niet omdat ik al had gevraagd of hij ze wou hebben en toen zei hij ja.

Ik had een operakaartje over en via via kon ik het kwijt aan iemand en die vroeg ‘wat ik ervoor wou hebben’ wat ik altijd al lastig vind omdat het echte antwoord natuurlijk is “wat het kost” nl wat ik er zelf voor betaalde, maar dat durf ik dan weer niet te vragen dus ging ik er bijna twintig Euro onder zitten (van € 56,50 naar € 38,50).
Ze zou overmaken. Maar intussen waren we ruim een week verder en was de voorstelling al voorbij en informeerde ik bij degene die er met haar naartoe ging en die bemiddeld had bij de verkoop hoe het ermee stond.
De koopster “was er nog niet aan toegekomen” het bedrag over te maken.

Ik weet niet wat mijn moeder daarvan zou hebben gevonden.
Ikzelf vind het slordig. Niet attent.
Maar goeie kans dat ik hartstikke ouderwets ben, misschien zelfs *anal* wat heel erg schijnt te zijn.

Ik had gelezen over VPN en dat je zo kon doen of je in Amerika was en dan kon inloggen op de Amerikaanse Netflix.
Die andere series en films biedt dan onze NL Netflix.

Eerst durfde ik het niet ook al had ik hem geïnstalleerd.
Ik was bang dat iets/iemand het zou zien en dat ik opeens helemaal geen internet meer zou hebben.
Maar toen ik in Amerika wás logde ik vanzelf in op de Amerikaanse Netflix en ging ik genieten van de SVU-serie die ik hier niet bijhield nadat Stabler was vertrokken.

Toen na terugkeer dus toch geprobeerd en wat een feest was dat! Elke avond zeker 3-4 afleveringen!
Tot nu.
“Uit onze gegevens blijkt dat je een unblocker of proxy gebruikt. Schakel dergelijke services uit en probeer het opnieuw. Ga naar netflix.com/proxy voor meer ondersteuning.
Foutcode: M7111-1331-5059”

Gegoogled en ontdekt dat het uit is met de pret. En ja, nu kán ik het proberen met nog weer een nieuwe VPN maar ik kan ook mijn verlies nemen en dat doe ik dan maar.
Wel balen.

Vandaag ga ik naar een concert van Eva-Maria Westbroek.
In het Concertgebouw.
Ik zit uren vantevoren te zenuwen over hoe laat ik op pad moet en of alles wel goed zal gaan met de parkeergarage.
Kwa tijd: geen probleem.
Kwa inrijden: holy shit!

De vorige keer had ik een kaartje gekocht en toen wou de automaat niet afrekenen. Zodat ik nu dacht: ik rijd in met mijn betaalkaart (deed-ie niet) of mijn Visa (die slikte hij wel naar binnen maar: niks) en ik héb een Q-card alleen had ik niet door waar ik dat ding tegenaan moest houden.
Uiteindelijk kwam ik binnen maar geen idee hóe (toch de Visa? of de Q-card?).

In de zaal zat een vrouw naast me die ik ergens van kende. Zij kende mij ook ergens van.
We probeerden wat mogelijkheden uit in de pauze maar toen wou zij opeens wég van mij (nooit goed voor mijn ego – net wanneer ik denk dat het best gezellig is blijkt de ander wég van me te willen).

In een pauze tijdens deel 2 van de voorstelling vroeg ik: kennen we elkaar misschien via de media.
Raak! Nu nog de namen. Ik geef toe dat de hare mij niets zei maar de mijne zei haar wél iets.
Ik had, wist ze, een relatie gehad met Pieter Herman. Daarmee had zij op school gezeten en daarop was ze (zinloos) verliefd geweest.
Ik kon haar geruststellen dat hij en ik weliswaar hadden samengewoond maar dat hij het bed deelde met alles dat los en vast zat en toen ik daar achter kwam zei hij serieus verbaasd tegen me ‘wat had je dan verwacht?’

In nóg een pauze herinnerde zij zich dat ze mij ooit had geïnterviewd.
Ik herinnerde me dat allemaal niet, alleen haar nogal flamboyante uiterlijk.
Dat was het eigenlijk – als verhaal.

Wat ik net nog tegenkwam: een paar engel-speldjes. Materiaal is niet echt ‘gips’ maar het is zeker geen plastic.

Breed 6 cm, hoog 3 cm, diep 2 cm.
Teab is in dit geval € 1.50 incl verzendkosten.
Ik heb er nog een stuk of vijf.

Ik ben bijna rond met de planning van mijn Amerika-reis. Voor dat huis waarover ik het laatst had moet nog een contract getekend maar twee andere huizen vond ik gisteren.
Ik moest nog de reis overbruggen van Lone Pine in de Alabama Hills naar Pioneertown (mijn laatste huisje).

Het meest logisch kwa afstand zou zijn een cabin in een bos en soms zien die er op de foto nog wel aardig uit maar ik ken mezelf: eenmaal dáár vind ik ze hartstikke saai. Dus werd het dit zeer originele huis (<- klikken) waar ze met een stalen smoel zeggen dat die nare windmolens ‘your forest’ zijn. Maar het is wel spectaculair ontworpen al pakte de huur voor mijn dagen wat hoger uit dan de € 151 die ze daar nog beloven.

Resteerden twee dagen van de trailer in Newberry Springs naar Dutch Pete.
Ik was al weken in onderhandeling met een mooi, groot huis in Pahrump. Ooit hadden *zij* een huur opgezegd omdat ze het huis hadden uitgeleend aan vrienden. Ze beloofden toen dat als ik nog een keer wou komen, ze korting zouden bieden.
Dat was jaren geleden dus vroeg ik of het aanbod nog gold en voegde eraan toe dat ik anders ook zou huren. Zonder korting dus.
Na zes dagen: aanbod gold nog. Dat was op 14 oktober. Toen niks meer.
Een week geleden nog maar eens beleefd gevraagd ‘wat nu’: zouden zij me een aanbod doen of moest ik huur aanvragen en pasten ze dan het bedrag aan.
Niks.

Gisteren had ik er genoeg van. Ik bekeek andere huizen in de buurt van Pahrump en belandde uiteindelijk in Beatty.
Extreem goedkoop huis (<- klikken).
Niet perfect kwa solitude.
Maar na de huur van het unieke huis in North Palm Springs met dat opmerkelijke bos er omheen is het kwa financieel contrast wel handig.

En niet onbelangrijk: Zowel de verhuurster van het dure huis als die van het goedkope huis bleek zeer vlot in het reageren.