Over mezelf en andere dieren
Vandaag was de verjaardag van mijn oma.
Het was ook de verjaardag van de eerste echte vriend met wie ik samenwoonde.
Laatst googelde ik op hem en kwam er zo achter dat hij dood was en dat zijn nieuwe vriendin me geen rouwkaart of ander bericht had gestuurd.
Oh well enzo.
Vandaag is ook de dag van de vrachtwagenchauffeur.
In Panama is het Moederdag,
En in 1980 is op deze dag John Lennon vermoord.
Ooit had ik een webwinkel.
Dat had z’n leuke kanten maar ook een hoop ergernis.
Een ervan was het gezeur over ‘waar blijft het pakje?!’ terwijl ik dat keurig op tijd had gepost en de kranten vol stonden over hoe druk PostNL het had maar ja – de klant rekende het toch MIJ aan.
Nu verkoop ik alleen nog af en toe iets via een goed doel tbv kittens.
Dat zijn dan spullen die ik speciaal voor dat doel aanschaf en voor een schijntje ‘verkoop’ en de opbrengst gaat naar het goede kitten-doel en vaak neem ik ook nog eens de verzendkosten (meestal 3-4 Euro) voor mijn rekening.
Zoals nu.
En ja hoor: een mail van de koopster dat ze naar de brievenbus was gerend maar ……. geen pakje?!!!!
Ze woont in het Gooi.
Een ev volgende keer dus maar zelf daarheen rijden en weer terug.
Na mijn mislukte dagen in het sjieke huis, was ik in een klein appartement in Dyer.
Óm het appartement (dat op de begane grond was), waren verschillende plekjes om te zitten.
Zelfs aan een stromende beek.
Binnenin waren alle meubels hard aan de billen.
Maar er was een keukentafel met stoelen en daaraan zat ik vaak met Netflix op de laptop.
Als ik niet buiten zat, in het half-zonnetje.
De verhuurders waren aardig al begrepen ze niet zo goed waarom ik twee dagen alleen maar daar zát, beetje lezend, beetje foto’s makend van diertjes.
Ze wilden me graag de weg wijzen naar mooie tochten.
Sorry, geen belangstelling. Laat mij maar zitten.
Ik overwoog terug te gaan (en missch doe ik dat idd nog wel eens).
Maar ik keek eens goed naar wat ze verder aanbieden. Een tweede appartement – dat nu 1 man huurde die onzichtbaar bleef.
In de advertentie voor dat appartement wordt óók gewezen op zitten-bij-de-beek.
Ik stel me voor: wat als er nu (de tweede keer) wél drukke huurders zijn.
Wég het plezier van ongestoord op mijn bankje zitten.
(ik zie nu dat ik een hoop foto’s heb van diertjes en van van alles en nog wat maar *niet* van het bankje)
Missch zou het meevallen. Weer een rustige of geen gast bij de buren.
Maar het risico nemen wil ik nog niet.
De afgelopen Amerika-reis was ik in leuke huizen en in minder leuke huizen.
Je wéet het niet vantevoren.
Soms denk je: ziet er goed uit – en dan valt het tegen.
Andere keer denk je/ik: houdt volgens mij niet over maar ik kan er wel twee dagen overbruggen.
En dan blijkt het juist hartstikke fijn te zijn.
1x vergiste ik me vreselijk.
Ik zag een advertentie van een sjiek huis. Ontworpen door een heuse beroemde architect.
Ik *viel* op het plaatje.
De plaatjes van het interieur waren ook prachtig.
En het lag aan de rand van Death Valley.
Duur was het wel.
Dus had ik al snel spijt en toen deze zomer een zondvloed door Death Valley ging en wegen werden weggespoeld hoopte ik vurig dat mijn weg daar ook bij was zodat ik er nog onderuit kon.
Maar nee.
Volgens de advertentie was het in Beatty, NV maar vandaar moest ik nog een uur rijden – achter de beheerder aan.
Naar Bonnie Claire.
Ja. Het huis was mooi. En sjiek.
Maar het lag in het soort woestijn waarvan ánderen altijd denken dat de woestijn er zó uitziet. Nl als ‘niks’.
Death Valley zelf was 2 uur heen en weer terug rijden (en dan was je nog maar aan de grens – niet echt leuk in je eentje).
Dus hing ik maar zo’n beetje rond bij het huis.
Nam wat matige foto’s en dacht: er zijn ook al geen dieren.
Het volgende huis(je) waarvan ik me niks (leuks) had voorgesteld was dat juist weer wél.
Wijze les geleerd: staar je niet blind op uiterlijkheden.
Vdandaag zou Lodewijk 81 jaar zijn geworden als hij niet in 1998 dood was gegaan.
Toen was ik 48.
Best jong (zeg ik nu, toen vond ik dat mogelijk niet zo).
We kwamen uit Amsterdam, woonden in Grootschermer (tien jaar?).
En gingen elke zomer naar de Amerikaanse woestijn – zo ben ik daaraan ook verslaafd geraakt.
Ook aan Grootschermer trouwens (verslaafd).
Een paar foto’s
Deze foto was uit 1994, roeiend op de Green River (die zijn we ‘afgezakt’ in een week)
De onderste foto is uit 1996
Hij houdt van katten en van ‘avontuur’.
Hij probeert sinds afgelopen zomer van oppas-adres naar oppas-adres te gaan.
Hij praat heel aardig over de katten waarop hij al heeft gepast en hij heeft uitstekende referenties.
Gisteren is hij hier geweest.
Hij klikte perfect met de buurmeisjes, SusieQ en Loeki.
Loki vond hem eng.
Ik begrijp dat niet omdat Loki iha iedereen ‘ok’ vindt.
Ik vermoed dat de laatste oppassers, het oudere echtpaar, over zijn grenzen zijn gegaan.
Ik denk dat omdat hij toen ik terug kwam even aan/afhankelijk was als die keer met H. die hem niet leuk vond en hem daarom links had laten liggen.
Ik denk dat zij hem hebben geforceerd tot meer dan in zijn ‘comfortzone’ zat.
Zo stuurden ze me foto’s van Loki vanaf het kerkhof verderop.
Ik dacht: zou hij zo dol op ze zijn dat hij helemaal tot daar achter ze aan is gelopen?
Wat geweldig!
Want: als ik die kant op ga (niet naar het kerkhof maar naar iemand die daar in de buurt woont), keert hij al snel om.
Nu denk ik dat ze hem hebben geforceerd: “komop! je durft het! je kunt het!” – zoiets.
Ieg was hij verre van ‘ok’ toen ik weer thuis kwam.
Ik dénk dus dat die ervaring maakt dat hij nu ook schichtig doet tegenover andere (nieuwe) mensen.
Vooropgesteld: ik heb helemaal niets met mooie/leuke kleren.
Zelfs de best leuke die in mijn kast liggen draag ik amper.
Ik wissel twee identieke broeken en twee identieke sweaters af.
Maar… FB verleidt me tot de aanschaf van een hoody met een kat erop!
Winkel is .nl dus denk ik: dat zit wel goed.
Ik maak € 39,95 over en in de bevestiging staat dat de hoody zal worden geleverd vanuit China.
Shit shit shit!
Nu voel ik de bui hangen maar niets meer aan te doen.
Op 22 november komt UPS langs terwijl ik naar de Plus ben.
Ze sturen me een mail: u was er niet! en: neem contact op voor een ander tijdstip. Als u dat niet doet dan sturen we het pakket op 24 nov terug naar de afzender.
De link in het bericht werkt niet en hoewel ik vanaf dat moment steeds thuis ben… UPS is niet meer langs geweest.
Vandaag in Outlook gezocht naar de bevestiging van mijn aankoop.
Van die Nederlandse winkel.
Klik!
“Sorry voor het ongemak, onze webshop is in onderhoud. Voor vragen over uw bestelling kunt u mailen naar info@veresa.nl.”
Voordat ik daar nu weer tijd aan ga besteden google ik op de betrouwbaarheid van Veresa.nl
Die betrouwbaarheid bestaat niet.
Klacht volgt op klacht.
Ik neem mijn verlies en hoop dat ik voortaan wijzer ben.
Ik heb mijn oppas-advertentie weer geactiveerd.
oppas-advertentie
Foto’s van SusieQ (Baby, I love you!) toegevoegd en van de nieuwe konijntjes.
En een foto van de tuin met de Gulden Roede weggehaald omdat die uitvreters die hier laatst waren na hun eerste keer oppassen klaagden dat ze geen gele planten hadden gezien maar alleen paarse (kwa ‘leed’).
Op hoop van zegen.
NB: er is een reactie! het zou zomaar kunnen dat ik iemand héb!
Ik heb twee setjes konijnen.
Is zo ‘gegroeid’. Toen Lodewijk en ik hier net woonden praatte iemand ons een konijn aan en 1 konijn is geen konijn dus werd het een setje en later kwam er in een andere ren een ander setje bij.
Vaak zielepoten.
Gedumpt.
Deze zomer toen ik in Amerika was ging konijntje Tommie dood.
Er moest een nieuwe man komen voor de jonge weduwe. Maar de enige gegadigde die ‘in de aanbieding’ was, was Alexander de Grote – zo genoemd omdat degene die hem afstond zei dat ik op zijn ziel zou trappen als ik hem ‘lief klein baby konijntje’ ging noemen.
Alexander was bij háár gedumpt als zijnde ‘niet te koppelen’.
Hij zou andere konijnen naar het leven staan.
Dus voor de zekerheid een hek gemaakt tussen de twee en ze gevoerd elk aan hun eigen kant van het hek maar wél naast elkaar, zodat ze elkaar konden zien.
Waarna ze zes weken lang deden of ze helemaal geen ander konijn zagen.
Twee dagen geleden is het hek weggehaald. En vonden ze elkaar bere interessant.
Ze gingen direct samen ‘hokken’ en het mannetje dat ‘niet te koppelen’ zou zijn heeft er zelfs geen probleem mee als zijn nieuwe vriendin zich breed uitstrekt over de maaltijd.
Over het dure huis waarvan ik direct spijt had, zal ik een andere keer vertellen.
Een ander (goedkoper) optrekje leerde me ook ‘waarop ik moet letten’.
Niet dat ik dat nu altijd doe. Maar goed, niet elke les wordt ook meteen geléérd.
Het was een appartement in Bishop, CA.
Rustige straat, vriendelijke gastvrouw, hartelijke hond.
Grote tuin ook. En het ligt vast aan mij dat ik me daarin niet op mijn gemak voel wetend dat de gastvrouw er vanuit háár deel van het huis op uitkijkt.
Erger was: er was een koffiezetapparaat en een mini fridge. Toen ik zei dat ik thee dronk tilde ze een gordijn op en daar stond een magnetron: dan moest ik daarin maar water koken.
Wat ik niet kán (maar dat is natuurlijk mijn makke).
De mini fridge had geen ijsblokjes en ik heb altijd ice cube trays bij me maar de volgende ochtend hadden die nog steeds niks weten te bevriezen. Dat is echt balen wanneer je cola met ijs en daarna witte wijn met ijs wil drinken.
Er was een grote douche en rap vertelde de gastvrouw dat het een raadsel was hoe alle knoppen werkten maar dat moest ik maar proberen.
Eh…?
Er was ook een bubbelbad maar zonder stang aan de zijkant en ik kreeg angstige beelden van hoe ik me daar weer uit zou moeten werken zonder extra houvast.
Ik vertrok vroeg en omdat ik een braverd ben, schreef ik een positieve review.
Ik en velen met mij.
