Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Toch maar niet

Denkend over mijn volgende reis (in mei 2018) valt mijn oog op een mooi huis.
Ik vraag om informatie en dan blijkt dat in de buurt een soortgelijk óók mooi huis (misschien zelfs wel mooier huis) is.
Dat ook door deze vrouw wordt verhuurd.

Ik besluit naar elk van de huizen 3 dagen te gaan.
Met als doel voornamelijk rondhangen bij de huizen, beetje de woestijn in lopen, foto’s maken.

Vandaag stuurt de vrouw me de contracten voor beide huizen en wijst erop dat als ik 1 van beide kies om er 6 dagen te verblijven, ik ook maar 1x schoonmaakkosten hoef te betalen (wat hier een hoog bedrag is).
Ik denk dat ik het toch maar op 2 x 3 dagen houd.
Voor de variatie.
En omdat ik tenzij een huis echt geweldig is na 2-3 dagen gewoonlijk wat rusteloos word.

Tot ik de ‘kleine letters’ (die overigens gewoon groot zijn) bij het tweede huis lees:
Please remember that this area is teaming with wildlife, often invisible to our naked eyes.
I recommend staying on the roads and carrying a walking stick, year-round, yet especially in the summer because of our native rattlesnake population.
Usually a rattlesnake will alert you in advance, but remember they can strike more than the distance of their body length.
Snakes like to rest in the cool of the sage brush, under rocks, wood pile during summer months. I would reserve cross-country sageland walking for the cooler months—November through April.
Please be aware that snakes have come up to the front door and patio screen door.

Dat wordt dus zes dagen in dat andere huis.

California ground squirrel in Mancos, CO


Uit Wikipedia:
California ground squirrels are frequently preyed on by rattlesnakes. They are also preyed on by eagles, raccoons, foxes, badgers, and weasels. Interdisciplinary research at the University of California, Davis, since the 1970s has shown that the squirrels use a variety of techniques to reduce rattlesnake predation.
Some populations of California ground squirrels have varying levels of resistance to rattlesnake venom as adults. Female squirrels with pups also chew on the skins shed by rattlesnakes and then lick themselves and their pups (who are never resistant to venom before one month of age) to disguise their scent.
Sand-kicking and other forms of harassment provoke the snake to rattle its tail, which allows a squirrel to assess the size and activity level (dependent on blood temperature) of the snake.

Another strategy is for a squirrel to super-heat and swish around its tail. When hunting, rattlesnakes primarily rely on their pit organ, which detects infra-red radiation. The hot-tail-swishing appears to convey the message “I am not a threat, but I am too big and swift-moving for it to be worth trying to hunt me.”
These two confrontational techniques also distract the snake from any nearby squirrel burrows containing pups.

Wat doet/moet een klein muisje

Een paar weken geleden komt Loki aanhollen naar mijn kamer boven met in zijn mond een klein muisje.
Ik slaag erin het muisje te bevrijden, inspecteer het, het lijkt onbeschadigd, en ik zet het beneden uit het raam (op een stapel stenen, denk niet dat ik hem zomaar naar buiten heb gegooid).
Een half uur later komt Loki aanzetten met een grotere muis die hij voor mijn ogen doodbijt en die hij die nacht opeet zodat ik alleen wat ingewanden terugvind.

Gisteren was het weer raak met een mini muis.
Ik zit dus klaar om in te grijpen voor een reddingsactie maar Loki laat het van angst en mogelijk ook pijn gillende diertje gewoon los, het diertje vlucht onder een kast en Loki gaat iets anders doen.

Mij achterlatend met de vraag ‘wat nu’.
Niet zozeer voor mij. Wanneer een muisje eenmaal onder een kast is weggevlucht kan ik ook niets meer doen.
Maar wel me afvragend wat het muisje nu zélf zal bedenken.
Ergens afgelopen nacht ging ik slapen dus was de enge mens verdwenen.
En ook ergens afgelopen nacht was Loki opnieuw de hort op dus ook de enge kat was weg.

Ik wóu dat zo’n muisje dan zou bedenken: nu sluip ik naar beneden en verberg me ergens waar vandaan ik naar buiten kan rennen zodra er een deur naar buiten open gaat.
Maar misschien is dat wel erg veel slimheid gevraagd van een mini muis.

Alarm

De eerste keer dacht ik dat een vogel hard zat te alarmeren, maar het bleek een eekhoorn te zijn.
Toen realiseerde ik me dat ik dat eerder had gehoord. Deze reis hoorde ik het eerst in Mancos en toen ook nog in Los Pecos.
Beide keren zág ik het ook. Op afstand. Ik schreef er al eerder over: hier.

Hier ongeveer in het midden op de foto, kale boom en dan in de top. (Even op de foto klikken anders zie je nog niets)

Ik probeerde dichterbij te komen voor een betere foto.
Wat alleen maar leidde tot meer paniek en meer alarmeren zodat ik snel weer terugliep.

Dus vanaf grote afstand: de alarmroep.

Plannen

Mijn voorjaarsvakantie is al vrijwel helemaal gepland.
Mijn najaarsvakantie nog niet. Maar ik voel iets dwangmatigs, iets ‘het moet’ – niet zozeer dat ik nu het vliegticket al moet kopen maar dat ik moet bedenken wat ik wil.

Onzin natuurlijk.
Najaar 2018 is ver weg.
Bovendien ziet het ernaar uit dat de oppas die dit keer zo goed beviel dan niet beschikbaar zal zijn (hopen dat dat wél zo was, was een reden waarom ik ook de reis voor het najaar snel wou plannen).

Zodat ik nu vooral dingen aan het ont-plannen ben.
Opera’s die ik dacht dat ik wou zien (maar bij nader inzien toch niet).
Dat soort dingen.

Aftakelen

Ik ben me bewust dat ik aftakel.
Kwa uiterlijk (om te beginnen).
En kwa lijf.

Eerst dacht ik: logisch, ik doe er ook niks aan. Geen oefeningen, geen conditietraining en o ja, volgens allerlei deskundigen kan ik anderhalf jaar moeheid als logisch gevolg aanvoeren van mijn operatie van bijna een jaar geleden.

De afgelopen reis kwam er iets bij.
Veel verhuurders hebben geen fijne stoeltjes om buiten in de zon te zitten. Ze hebben loodzware banken die onder een afdak staan en die niet zijn te versjouwen (bv). Dit itt die mooie stoeltjes waarvan ik net een foto plaatste: comfortabel, in 1 armleuning een opening voor een glas, ruimte om er aan de andere kant iets bovenop te leggen.

In het voorjaar ga ik naar een groot warenhuis en koop een niet te duur stoeltje – dat ik op het laatst weer ergens achterlaat.
In het najaar lukte dat niet (‘het seizoen was voorbij’) zodat ik was aangewezen op tweedehandswinkels.
Waar ik alleen een stoeltje van dit type vond.


En nu komt-ie.
Vroeger zette ik me dan af met de armen en stond soepeltjes op. Nu trekken mijn knieën dat niet. Ik kom niet meer overeind.
De enige manier om eruit te komen is door er letterlijk uit te rollen.
Pijnlijke ontdekking.
Genant.

‘Rups’ in Farmington, NM

Zodra ik in Farmington uit mijn auto stap, zie ik deze rups.
Daarna zie ik er nog veel meer, overal waar ik kijk. Ik doe mijn best er niet op te trappen maar er zijn er zó veel dat het niet te vermijden blijkt.
Na een dag zijn ze ook binnen, hoewel ik mijn best doe de buitendeuren dicht te houden.

Ik dénk dus eerst dat het een rups is, maar iem die er meer verstand van heeft gaat fanatiek voor me googlen en ontdekt dat het gaat om een Fall Webworm.

Dat *is* wel een rups in die zin dat zijn laatste fase die van een mot is, maar hij is het meest actief als ‘worm’ die bomen inkapselt en letterlijk opvreet.
Denk je nou, dáár wil ik meer van weten – lees hier (klik) verder.

Love is *almost* in the air

Langzaam, langzaam vordert de relatie.
Gisteren aarzelt Tom geen seconde wanneer ik de avondmaaltijd neerzet: hij komt aanhollen en tast toe.


Vanochtend heb ik voor alle zekerheid twee bakjes bij me maar ze eten direct samen uit het eerste dat ik neerzet. Helaas heb ik geen fototoestel bij me (want dit had ik niet verwacht).

Net loop ik naar de achtertuin met twee snacks. Ik zie Polly in een hok zitten en bied een snack aan. Ik zoek Tom in het andere hok maar Tom blijkt het eerste hok met Polly te delen.
Mogelijk zitten ze wanneer ik niet kijk al samen te flikflooien.

Een uur later: nog steeds samen in hetzelfde hok. En dan samen etend van paardebloembladeren.