Jeanne's Weblog

Mijn laatste twee echte dagen vakantie verbleef ik in iets dat je met de beste bedoelingen een tiny house kunt noemen waar ik deed aan glamping.
Het ergste was (voor mij): er was in de advertentie WiFi beloofd, bij de bevestiging kreeg ik een wachtwoord, eenmaal daar lag er een briefje ‘er is geen internet’. Ook was er geen bereik voor telefoons dus ik had ook niks aan mijn hotspot.

Het uitzicht was geweldig! Hiervan vast een paar foto’s.


Toen was het via Sandy met de stampende kindervoetjes naar SLC en 11 uur vliegen en Loki was blij me te zien en lag tijdens mijn eerste jetlag slaap ook op bed maar is nu alweer een paar uur de hort op.
Ik ben blij thuis te zijn.

Eigenlijk raar dat ik het zelf niet zag maar dank je dat jij het wél zag: rouw.
Opeens word ik me er heel erg van bewust.

Toen ik net hier was mailde mijn house sitter me dat kipje Tosca was overleden.
Roelof had haar ooit opgehaald van een opvang toen ik in Amerika was.

Toen ging ook nog mijn konijn Thomas dood.
Roelof had een bijnaam voor dat konijn. Het was alsof ik met Thomas nóg een stukje Roelof verloor.

Verder ging hier weer het verlies van Lodewijk (mijn man) door elkaar lopen met het verlies van Roelof – net als toen Roelof net dood was.

Dus ondanks momenten hier die best fijn waren (en die wáren er!) was er toch vooral het gevoel van verlies.
Wat niet minder is nu ik het wéét.
Maar het helpt dat ik het nu kan plaatsen.

Soms moet een ander zeggen wat voor de hand ligt en wat ik zelf niet zie.

Dit is *niet* dat huisjes niet zo leuk waren als ik had gehoopt.
Dit is idd rouw.

De reis die ik zou hebben gehad als Roelof niet dood was gegaan.
De reis waarover ik anders hém zou hebben verteld.

Ik heb het vaker rationeel gezegd maar nu ervaar ik het dus: hij ging dood eind september en eerst ging ik rouwen en een dikke maand later dacht ik ‘kom, laat ik eens naar de dokter gaan met een klein mankement’ en belandde ik in een doodenge medische molen met artsen die zeiden dat het vast kanker was en een operatie en herstel daarvan en tóen moest ik nog rouwen maar toen liepen alle emoties door elkaar en was niks meer helder.

Misschien is dit nu de trigger.
Voor de rouw.
Hoe dan ook: het voelt kut.

Ik heb me deze reis heel erg alleen gevoeld.

Ik hoef niet per se elke dag elk detail met iemand te delen.
Maar nu Roelof er niet meer is heb ik eigenlijk niemand die het iets kan schelen hoe het met me gaat.

Daar heb ik over nagedacht natuurlijk: hoe maak je nieuwe vrienden.
Op een club van postzegelverzamelaars van 50+ gaan?
Niet echt iets voor mij.

Vroeger had ik nog wat mensen met wie ik mailde.
Ik ben ze kwijt geraakt. Volgens mij niet per se door mijn eigen schuld.

En dan stuur ik af en toe een mail naar de eigenaar van het huisje in Pioneertown waar ik in het voorjaar heen ga en die mailt vriendelijk terug ‘always good to hear from you’ maar om die man nou elke dag lastig te vallen is ook weer zoiets.

Dus ‘reis niet zo leuk’ én me bewust van dat ik eigenlijk heel eenzaam ben.
Sneu.

Ik had er zin in.
Dat was dus niet het probleem.
Ik dácht dat alle optrekjes ideaal waren. Ik had ze al uitgezocht voordat ik in het voorjaar op reis ging. Ik dacht – vantevoren – zelfs dat deze reis fijner zou zijn.

Wat mis ging: dat afschuwelijke eerste huis met die kinderen en die mannen die alsmaar in de tuin werkten, direct achter mijn raam.
Drie dagen ellende.
Waarvan ik wat bijkwam in Whitewater (weer drie dagen) en daarna Mancos (vier dagen) om te ontdekken dat ik echt vrij weinig heb met bergen en groen.
Het is dat de eekhoorn en ik daar leuk contact kregen. Zodat het slot nog aardig werd.

Toen Lake Abiquiu wat van de vier dagen drie dagen grote herrie van speedboten was.
Het is een bestemming waar mensen dingen dóen – en dat wou ik nou juist niet. En al helemaal niet op Labour Day weekend waar drommen mensen dezelfde attracties bezoeken.

Intussen werd ik somber: zou het nog goed komen, raak ik dat ‘am I having fun yet’ kwijt. Earthship was leuk maar: geen diertjes. Ojo Caliente was gezeik met internet en tv en geen uitzicht en geen diertjes.
Pecos was fijn, Chama was ok.
Toen (gisteren) naar Dolores en dat was weer niks: ‘Mountain View’ cabin zonder zicht op de bergen, zicht op niks eigenlijk. Hard blaffende honden van de eigenaar (4 stuks). Huisje ’s nachts niet warm te krijgen.

Ik ging 1 dag eerder dan bedoeld naar Farmington.
Groot, donker huis. Maar met verwarming.
En met diertjes.

Nadenkend: ik moet blijkbaar ‘goed beginnen’ om uit mijn daagse ritme te komen.
Ik heb eenzaamheid nodig. En diertjes.
Wat ook kan meespelen is dat ergens in mijn hoofd zit dat om deze tijd de reis van vorig jaar zou zijn geweest die niet doorging omdat ik direct terug moest vliegen omdat Roelof ziek was. En dood ging.
In elk geval: ik word nergens echt blij van.

Na het Earthship verhuisde ik naar een ‘best leuk’ huisje bij Ojo Caliente.
Waar de tv het niet deed omdat de owner vergeten was het abonnement te betalen en internet het ook niet deed omdat internet het niet deed (wat ons allemaal kan gebeuren).
Owner/host deed zijn stinkende best om alles te verhelpen wat maar deels lukte en stortte me toen de helft van de huur terug. Hartstikke lief! En was niet nodig geweest.

Toen een schitterend huis bij Pecos National Park. Met een geweldig uitzicht en veel hummingbirds en eekhoorntjes.
Dit was het zitje aan de achterkant.

Daar was ik drie dagen en deed ik NIKS terwijl er een hoop te doen wás.
En kwam ik tot rust. En dacht ik: dit is dus wat ik wil – totale rust, isolatie, alleen contact met diertjes.

Vandaag ben ik voor slechts twee (=anderhalve) dag verhuisd naar Chama.
Mooi huis (meer van buiten dan van binnen) en mooi uitzicht waar ze veel wildlife in het vooruitzicht stellen.
En verdomd! ik ga om zes uur een dutje doen, word om half acht wakker en *direct* voor mijn huis lopen een ree en haar kind.
Het was al te donker voor foto’s en bovendien lette moeder erg goed op want hoewel ik in het donker achteraan in de kamer probeerde te blijven kreeg ze me toch door en vertrok.
Dit is het nieuwe huis.

Het was wennen, hier.
Mooi huis, hoor!
Mooi uitzicht ook.
Maar ik voelde me er eerst niet zo op mijn gemak.

Mij was ‘wildlife’ beloofd en dat viel tegen.
*Niet* de beer die tot voor kort hier de trash cans zou hebben open gemaakt.
Ook niet de kuddes reeën die bij andere gasten elke dag voorbij zouden draven.

Wel elke ochtend bij het openen van de deur naar buiten het geluid van vogeltjes.
Ze zaten op afstand. Maar ze kwetterden.
De lucht was ook lekker. Berglucht. Fris, ‘gezond’.

Een enkel konijntje. 1x.
Wat vaker eekhoorns.
Die gretig aten van het ‘seed for wild birds’ dat ik aanbood.

Mooiste was: gistermiddag zat ik in de ’tuin’ en dacht in de verre verte een roofvogel in een boom te zien.
Ik maak een foto. Blijkt het een eekhoorn te zijn.
Hóóg in een boom.
Die na een tijdje erg hard gaat krijsen.

(google leert: de alarmroep van de eekhoorn die collega’s wil waarschuwen dat er een griezel in de buurt is)

De eekhoorn zit vele uren in die boom.
Ook stil.
En vanochtend weer (aangenomen dat het dezelfde is).

Ik denk dat als ik hier langer was gebleven, ik iets moois had kunnen opbouwen met de eekhoorns.
Mij maakten ze gelukkig.
Dit is wat ik nodig heb: diertjes.
Foto’s zoek ik tzt thuis wel uit.

Rental nr 3.
Idioot duur.

Erg groot, comfortabel, bijna twee appartementen (begane grond en boven).
Begane grond is wat donker maar heeft de keuken en de tv.
Boven is veel lichter maar heeft geen tv.
Jammer, anders was ik daar ingetrokken.
Nu gebruik ik wel de master bedroom daar (er zijn nog drie slaapkamers).
Omdat de ochtendzon daar binnen komt.

Er zijn balkons en uitzichten en ‘decks’ aan alle kanten.
Toen ik aankwam was het zeer matig weer (regen met af en toe een zonnestraal) maar hopelijk ga ik morgen wel in de zon zitten. Ergens.

Volgens de reviews zouden er veel dieren zijn.
Reeën. Beren zelfs! Een konijn zou ik al leuk vinden.
Wie weet wat er nog komt.
Ik blijf hier vier dagen.
Morgen ga ik lopen naar het meer dat verder weg is dan je op basis van de foto zou denken.

Dit is mijn eerste rental: Sandy

Het is de begane grond van dit mooie, grote huis.
En je kunt zien dat een deel van de foto’s met een behoorlijk vertekenende groothoeklens zijn genomen.
Maar de tuin lijkt me fijn en als ik dat wil kan ik op de 1e etage in de jacuzzi zitten want de eigenaars houden de gordijnen naar de jacuzzi gesloten.

Ik heb nog weinig ideeën over wat ik daar vérder ga doen.
Behalve in de zon zitten en lezen en wandelingetjes maken door de tuin.
Misschien is dat ook wel genoeg.