Jeanne's Weblog

Gistermiddag om 14:25 krijg ik bericht van de Ohra:
Hartelijk dank voor het toesturen van de gevraagde gegevens voor uw OHRA Beleggers Rekening.
De kopie van uw legitimatie en bankafschrift is toegevoegd in onze administratie.
U kunt uw rekening weer gebruiken zoals u gewend bent.

Ik probeer het meteen maar: niks.
Ik denk: misschien moeten ze het even verwerken, morgenochtend nóg eens proberen.
Ik probeer het nu nog eens en weer: niks.

Ik bel ze op, krijg dezelfde medewerkster als vrijdag (zij herinnert zich mij niet) en leg alles uit.
Ze kan mijn rekening niet vinden.
Tenslotte vindt ze die tóch en wil ze weten wat ik wil.
Ook dat gedetailleerd uitgelegd.
Waarna we heen en weer praten en zij gaat even bij iemand informeren en dan: ik moet geduld hebben.
Het kan wel drie werkdagen duren.
WTF!

Ik doe nu opgewonden (met mate, maar ik wil wel duidelijk maken dat ik vind dat er haast moet worden gemaakt dus braafjes ‘ok, ik wacht wel’ zeggen lijkt me niet zo slim).
Ik zeg dat ik op vakantie ga naar Amerika en dat ik bij het geld wil kunnen als dat nodig blijkt.
Bovendien: voordat ik op mijn eigen bankrekening het geld mag vieren moet het eerst nog via hun Spaarrekening.
En ook dát (bevestigt ze) zal drie werkdagen duren.

We maken het af op: zij maakt een aantekening in mijn dossier, ze zal informeren bij Beheer en als ik morgen nog de knoppen ‘verkopen, kopen, switchen’ niet zie, mag ik weer bellen.

Leuker kunnen ze het niet maken.
En makkelijker blijkbaar ook niet.

Vanochtend zie ik vanuit mijn kamer een lepelaar in de sloot achter Lyda’s huis.
Ik hol naar beneden met mijn camera: blijkt het interne geheugen vol.
Terug naar binnen, weer naar beneden: lepelaar weg.

Teleurgesteld wil ik weer omkeren wanneer ik ‘m zie: nu in mijn eigen sloot.
Wel héél ver weg maar langzaam lepelt hij zich richting mij.
Ik maak foto’s (de meeste zijn beroerd) en dan is het wachten op het magische moment waarop de ringen zichtbaar zullen zijn.
Zodat ik hem kan mélden bij de Werkgroep Lepelaar.

Ik stuur ze een mail met de foto’s.
En kijk dan terug op dit eigen weblog op zoek naar de vorige lepelaar die ik zag, een jaar geleden.
Verdomd: het blijkt dezelfde!
Die nu zeven jaar is en vorig jaar twee jaar niet was teruggemeld.

Ooit had ik beleggingen.
Die zijn nu vrijwel allemaal te gelde gemaakt.
Alleen op de Ohra-beleggingsrekening staat nog wat geld – dat ga ik eraf halen en dan moet ik op zoek naar een leenmodel zodat ik mijn levensstijl (Amerika reizen en mini trips) kan voortzetten.

Dús wou ik afgelopen weken geld van de Ohra-rekening halen.
Dan moet je eerst aandelen verkopen en dan storten ze het geld op je Ohra-spaarrekening (die alleen hiervoor nut heeft) en wanneer het daar is aangekomen kun je het overmaken naar je bankrekening.

Aandelen verkopen lukte niet.
Ohra gebeld (na dat een week uitstellen wegens telefoonangst).

Had ik mijn beleggersprofiel wel ingevuld? wou een meisje weten.
Geen idee, dat geld stond er al heel lang geparkeerd.
Dan moest ik dat eerst doen.
Dus pagina’s vragen beantwoord over hoe ik in het leven stond als belegger terwijl ik maar 1 ding wou: dat geld op mijn bankrekening zetten voor wanneer de credit cards bij me aankloppen ivm mijn uitgaven in Amerika.

Drie dagen *niks*.
Dan: ze hebben geen kopie van mijn identiteitsbewijs.
Svp paspoort op de scanner en toesturen.
En ze hebben ook niet het bewijs dat mijn bankrekening echt mijn bankrekening is dus idem.

Dat doe ik tussen de middag.
Nu wacht ik weer.
Denkend: het is *mijn* geld verdomme!
Dat *ik* wil hébben.
Nieuwe beleggingen? vergeet het maar.
Alles op-soeperen is wat ik wil.

Al zo lang ik reis en in rentals verblijf switch ik tussen ‘goedkoop’ en ‘normaal’ en ‘eigenlijk te duur’.
Die laatste praat ik goed door ook te verblijven in de ‘goedkoop’.

Nu het geld ernstig opraakt verbaas ik me over een paar van die erg dure rentals die ik heb gehuurd.
Moest dat nou écht?
Was daar in de buurt niet iets leuks dat de helft van de prijs was?

Ik neem me voor om een volgend keer meteen de grens van mogelijke rentals op een veel lagere prijs te zetten.
Als in: tussen 0 en… en dan $ 150.
Opdat ik niet zoals nu bij een ‘open’ prijs opeens in een schitterend huis beland dat eigenlijk ver boven mijn budget is.

Eergisteren vroeg ik mijn Esta aan en ik zou binnen 72 uur horen of ik ‘m kreeg.
Intussen was ik druk in de weer met mailen naar mijn hosts over routebeschrijvingen en andere dingen die me opeens opvielen.
Van iedereen op 1 na kreeg ik een reactie.

Toen bedacht ik vanmiddag: er zijn al bijna 72 uur voorbij en ik hoorde nog niks uit Amerika.
Stel dat ik die Esta niet krijg.
Omdat ik op div sites te vals over Trump ben geweest.
Omdat.. tja, je weet tegenwoordig nooit waaróm.

Net ga ik eens kijken op de Esta site.
Vergunning is verleend.
Staat er.
Pal van m’n hart natuurlijk.

Zodat ik nu moed verzamel om die ene meneer die niet heeft geantwoord overmorgen of zo heel terloops nog eens te vragen hoe het toch zit met die route.

Toen Roelof dood was, wou ik graag onze fotoalbums.
Maar toen ik ze had was het allemaal nog te vers en kon ik er niet in kijken.

Net wel een blik gewaagd.
Het meest pijnlijk: de foto’s van gezellige bijeenkomsten, etentjes, met destijds goede vrienden.
Die na onze breuk geheel en al uit mijn leven zijn verdwenen.
Goeie kans dat als ik de albums van Lodewijk en mij naloop, ik iets soortgelijks zal zien.

Dit zijn wel mooie foto’s.
Ik weet ook nog wie ze nám.
Goede vriend.
En idd: uit mijn leven verdwenen.

Soms heb ik het niet: voorpret.
Nu verzuip ik er bijna in.

Ik ga in Amerika naar zóveel leuke huizen en huisjes!
Ik loop ze dezer dagen 1 voor 1 na.
Hopend op routes! codes voor de gates! en voor de voordeur.
Waar ik natuurlijk nog niks aan heb maar echt, soms zijn de routebeschrijvingen zo ingewikkeld dat ze nu al hebben om ze te kunnen printen geen overbodige luxe is.
Nou ja, niet per se nú – maar in elk geval voordat ik wegvlieg.

Ik begin in een prachtig appartement waarvan ik vooral hoop dat de kindervoetjes erbóven (daar woont de eigenaar) me niet te erg zullen storen.
En erger: het kindergekrijs.
Deze vrouw heeft de pest aan kinderen.

Dan naar een mooi huis waar ik eerder was en waar ze helaas ‘Make America great again’ als motto hebben zodat ik hoop dat ik zo bot kan zijn om een etentje te vermijden.
Aangezien ‘let’s not talk politics’ wat ik de vorige keer opperde ongeveer 2 seconden beklijfde.

Daarna is alles open.
Een huis waar mensen klagen dat de beren ’s nachts de vuilnisbakken omkeren.
Beren! Naast je huis! YES!

En dat is nog maar het begin.

Eens in de twee jaar moet je een Esta aanvragen als je naar Amerika wil.
Mijn vorige vroeg ik een jaar geleden aan maar het moet ook als je een nieuw paspoort hebt – en dat heb ik.

Ik herinner me van vorig jaar dat het een makkie was.
Naam, adres, paspoortnummer, adres 1e nacht – klaar binnen tien minuten.
Nu willen ze een contactpersoon in Amerika hebben.
Dit is echt nieuw want het formulier zegt nog dat je hier ook ‘unknown’ mag invullen maar wanneer je naar de Volgende Pagina wil blijkt dat toch geen optie.

Ik wéét dat ik ooit het telnr van mijn eerste verhuurders voorbij heb zien komen.
Maar nu kan ik het niet meer vinden.

Niet bij Airbnb, niet via het telefoonboek.
En terwijl ik zit na te denken wat ik nog meer kan proberen behalve die mensen midden in hun nacht mailen verschijnt de boodschap dat mijn tijd om het formulier in te vullen bijna is verstreken.
Tenzij ik meer tijd nodig heb?
Ja, dat heb ik.

Nu op zoek naar het nummer van iemand bij wie ik eerder heb gelogeerd en die ik ook een beetje kén (dit itt die eerste mensen).
Als ik dat nummer al ooit heb genoteerd: nu kan ik het niet vinden.
Dave in Pioneertown! bedenk ik dan.
Ik google zijn telnr.
Adres moet ook.

Wanneer alles naar volledigheid is ingevuld dien ik de aanvraag in.
En betaal $ 14.
De site draait wat rond en raadt me dan aan de aanvraag te printen.
En belooft dat ik binnen 72 uur uitsluitsel krijg.

Dat is dus óók nieuw.
Het wás per kerende mail.
Als je maar had aangekruist dat je niet stapelgek was en ook niet van plan was een aanslag te plegen.