Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Doosje

De man in mijn leven in een doosje maar niet echt van harte

Liefde

Vandaag ging ik met Lyda naar de opera.
We vertrokken om half vijf.
Loki had om twaalf uur (na de lunch) het pand verlaten en was toen nog niet terug.
Nu is hij vaker lang weg maar zelden zó lang.
Ik maakte me dus zorgen.

Rond kwart over elf zijn we weer thuis en terwijl ik uit de auto stap komt Loki aanhollen en rent naar de voordeur.
Ik laat hem naar binnen, ik geef hem eten.
Hij eet, ik ga naar boven om iets makkelijkers aan te trekken.
Loki laat de maaltijd staan en volgt me.
Och gossie.

Ik loop weer naar beneden, Loki eet weer even maar nu ga ik naar buiten om drie eitjes neer te leggen voor egel.
Egel zit nb al op me te wachten! al vlucht hij de bosjes in wanneer ik – met Loki op de hielen – naar buiten kom.
Ik geef de konijnen naast het huis brokjes, ik wil de konijnen achter óók brokjes geven maar stuit op een werkelijk enorm spinnenweb halverwege.
Wat een mooi web! spin er middenin.
Zielig om dat te vernielen door er dwars doorheen te lopen.
Het andere pad dan: ik ben er amper op begonnen en heb al twee spinnewebben vernield.
Ik besluit de konijnen achter maar te laten tot morgenochtend omdat ik ze overdag ook al veel heb gegeven.

Ik loop weer naar binnen, Loki ook.
Ik ga aan mijn bureau zitten, Loki ook. Eróp in zijn geval.
Hoofdje op mijn hand, zacht spinnend.
Het lijkt wel alsof hij zich óók zorgen heeft gemaakt toen hij na zijn lange wandeling mij niet thuis trof.

Volgens mij houden we echt van elkaar.
Véél.

Misverstand

Een buurvrouw wijst mij erop dat mijn huis wel een likje verf kan gebruiken (ze formuleerde het iets anders).
Ik leg uit dat ik mijn geld maar 1x kan uitgeven en dat ik dat liever doe aan reizen naar het buitenland.
Ja maar, zegt ze, als ik het huis niet laat verven stort het in.
Tja.

Nu richt zich de aandacht (haar aandacht) op een andere buurtbewoner.
Het is haar opgevallen dat die nog nooit haar ramen heeft gelapt sinds ze hier woont.
Ik kan me niet herinneren wanneer de vrouw hier is komen wonen, ik werp een oppervlakkige blik op haar ramen en mij valt niet op dat ze erg vies zijn.

Terug naar mijn eigen ramen (die volgens mij aan de voorkant ook al een jaar niet zijn schoongemaakt), zeg ik dat ik ze aan de achterkant wél regelmatig laat cleanen.
Aan de achterkant?! stomme verbazing.
Uiteraard, reageer ik, want ik kijk graag naar de tuin en de polder en niet naar de straat.

Pas veel later begrijp ik wat ze bedoelde: aan de voorkant, dat doe je voor de buren.
Om een goede indruk te maken.
Zodat ze geen schande van je spreken.

Glasplaat

Mijn huisoppasser kon niet uit de voeten met mijn magnetron en zelf vond ik dat ding ook behoorlijk ingewikkeld dus kocht ik voor haar een simpeler exemplaar van iets meer dan 100 Euro.
Zelf vond ik die ook wel prettig.
Tot net de glasplaat in 6 stukken springt.

Ik zoek op internet hoe dat kán en een verklaring is dat ik het ding noooooit in de vaatwasser had mogen wassen.
Maar ik dacht bij thuiskomst: hij is vies, dus in de afwasmachine ermee.
Fout!

Ik zoek naar een nieuwe glasplaat.
Die kost € 20.
Wat nog meevalt.

Looking at the bright side of life

Pasfoto’s

Mijn paspoort verloopt binnenkort en ik moet een nieuw paspoort aanvragen.
Daarvoor moesten foto’s gemaakt.

Vandaag was het daarvoor de dag.
Ik ging naar de plaatselijke drogist die ook pasfoto’s maakt, ik dácht dat ik er redelijk uitzag met een nog ietsje bruin gezicht van de vakantie en vers geverfde wenkbrauwen.
Ik mocht van de fotografe een klein beetje glimlachen als ik mijn mond maar dichthield.

Ze maakte drie foto’s waarvan er volgens haar 1 duidelijk de beste was.
Ik vond dat ik er op alle drie uitzag als het spreekwoordelijke konijn in de koplampen en zei dat ook.
“Nee hoor,” zei zij.
En dat was nog het ergste.
Dat terwijl ik zelf denk dat ik wel ‘meeval’ om naar te kijken, dat iemand anders dan zegt dat ik die ouwe kop bén.
Wat de foto ook al deed vermoeden.

Samen slapen

Er zijn nachten dat Loki niet op bed slaapt.
Of alleen heel even in de ochtend.
Dat zijn dan wel mooie momenten, dat ik – bijna wakker – mijn ogen open en daar ligt de kleine man op aanraakafstand.

Soms komt Loki al eerder, heel soms kruipt hij in mijn armen.

Vannacht was Loki er bijna de hele nacht.
Tegen de ochtend legde hij het 6,1 kilo zware lijfje op mijn rechterarm.
En toen ik me omdraaide en de ándere arm boven het dekbed kwam, verplaatste hij zich daar naartoe.
Ja, dat was zwáár.

Maar het was ook #grootgeluk (die hasjtag heb ik geleend van een FB-vriendin).

Puzzelen

Gewoonlijk puzzel ik ’s middags een uur of iets meer met een half oog op de televisie.
Dat was er nog niet van gekomen sinds ik terug ben uit Amerika.

Vanmiddag zocht ik een puzzel uit en installeerde me aan tafel.
Vijf stukjes van de rand had ik gevonden toen Loki zich installeerde.

Ik legde me erbij neer en deed de puzzeldoos weer dicht.
Amper had ik me omgekeerd of Loki had de puzzelplank verlaten en lag weer op zijn stapel truien.

IJdelheid-2

Ik gebruik al heel lang geen make-up meer.
Smeersels op m’n smoel en lippenstift deed ik sowieso al nooit.
Maar de laatste jaren dacht ik: mijn wenkbrauwen worden toch wel heel grijs (=onzichtbaar) en wanneer ik naar de opera ga staat een streep onder mijn ogen ook wel leuk.

Een paar maanden geleden liet ik bij mijn kapper die ook aan ‘wenkbrauwen verven’ doet mijn wenkbrauwen een kleurtje geven.
Zeer bescheiden bruin. Hoewel de deskundige zei dat het wat *bruiner* had gemogen.
Ik was er blij mee.
Want geen gehannes meer met potlood om het ergste grijs weg te werken.
Maar idd: het hád wat bruiner gekund.

Vandaag ga ik terug: wenkbrauwen verven in écht bruin en meteen ook maar de wimpers (zwart).
Het kost een paar tientjes maar dan héb je ook wat.
Althans dan heb ik wimpers waaraan ik niet echt kan afzien dat ze in de verf zijn gezet en wenkbrauwen die nu wel heel erg donkerbruin zijn.
En ‘bushy’ want ik liet niet epileren omdat dat bij de grijze wenkbrauwen niet nodig leek en bij de lichtbruine evenmin.

Ben ik er blij mee?
Ik weet het nog niet.

IJdelheid-1

Een paar jaar geleden kocht ik een – voor mij – dure spijkerbroek.
Wel negentig Euro kostte hij.
Die wil ik dus goed houden.
Daarom draag ik hem zelden.

Bij Bonprix (dat is Zalando voor arme/gierige mensen) zie ik een spijkerbroek van 18 Euro.
Ik bestel maat 38.
De spijkerbroek past perfect, strak om de benen, strak op het buikje maar niet *overdreven* strak en mooi strak om de billen die van zichzelf helaas niet meer zo ‘strak’ zijn.

Een broek van 18 Euro mag een daagse broek zijn dus doe ik hem aan bij het boodschappen doen.
Drie kwartier later (weer thuis) weet ik niet hoe snel ik hem weer uit moet trekken.
Want ik heb buiten mijn litteken gerekend.
Die jaap van navel tot schaamstreek die, zo weet ik nu, wel mooi strak óógt maar waarop je niet de druk van een strakke spijkerbroek mag uitoefenen.
Tenzij je ‘wie mooi wil zijn moet pijn lijden’ wel héél letterlijk neemt.

Ik bestel hem nog een keer, nu in maat 40.
Véél te wijd – dus teruggestuurd.
Net nog een keer de broek maat 38 gepast.
Hij zit nog steeds perfect.
Maar nu voel ik direct de druk op mijn buik.
Heel jammer.

Toch bewaren want wie weet val ik nog een keer af.
Want ik kan me niet voorstellen dat een litteken dat na een half jaar nog gevoelig is (het kan ook niet tegen hondenpoten die er enthousiast als begroeting tegenaan springen) ooit nog veel béter zal worden.