Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Rouw

Op 23 november kreeg ik een rouwbrief.
Hillegonda Rosalinda was dood. En ze wou met die brief/kaart ‘nog even gedag zeggen’.
Zo iha en tegen iedereen.
Ik was er kapot van en ik was ook razend. Hoe kon ze dát nou doen. Zo ‘in het algemeen’. Had ik geen persoonlijk(er) afscheid verdiend?

Ik bleef woest en twee weken later: een brief. Van haar.
“Dit is mijn laatste kaart” (ze stuurde altijd veel lieve kaartjes).
Mijn eerste reactie: zou ze nog leven?!
En: alsjeblieft laat ze nog leven!
Maar ze is echt dood en dit was de echte afscheidsbrief waarin ze ingaat op wat ik voor haar heb gedaan en heb betekend en ‘dank je voor je vriendschap’.
Tranen.

Maar ook een beetje opluchting. Ze is dus niet *zomaar* heel algemeen van me weggegaan.
Hoe dan wel? de feiten zijn uit de brief niet goed op te maken en ik ken niemand van haar ándere/echte vrienden goed genoeg om ze hierover te mailen.
Waarom deze brief zo laat verstuurd? ook dat weet ik niet en zal ik nooit weten.
Maar ‘het is goed zo’ denk ik.
Even.

Want de volgende fase, na de woede en de opluchting is dat ik het zo ongelooflijk mis om de kleine dingen met haar uit te wisselen.
Kletsen over Loki.
Bv.

Missch maak ik fases van rouw door die voor een psycholoog gesneden koek zijn.
Deze ervaringsdeskundige is alleen maar heel erg verdrietig.

Ziek zwak en afgezegd

Ooit ging ik minimaal 1x en vaak 2x per maand ergens in Europa naar een opera of een recital.
Toen kwam Corona. En stopten de voorstellingen.
Sinds enige tijd zijn ze er weer.
Toch is in die tripjes lelijk de klad gekomen.

Ik hóef niet zo nodig meer.
En soms wanneer ik denk: die opera zou toch wel heel erg leuk kunnen zijn en ik al bijna bezig ben te proberen een kaartje te krijgen… wordt de zanger om wie het me gaat opeens ziek.
Wat op de dag zélf wordt aangekondigd.

Zodat ik me op Schiphol zie zitten, even inloggen en ach! wat jammer nou! het idool is opeens ziek en zwak geraakt en heeft op het allerlaatst afgezegd.
Voor die avond.
Dus vlieg ik een uur later naar München of Zürich. Loop naar mijn dure hotel en woon een voorstelling bij met een overhaast ingevlogen invaller van een lager niveau.
Spijt als etc.
Want zo’n mini trip is alles bij elkaar erg duur! € 1000+ en dan heb ik het niet over eten ter plekke (wat ik meestal beperk tot in een winkel gekocht stokbrood met wat kaas).

Deze week had ik het *bijna* toch gedaan.
Voor Jonas Kaufmann als Cavaradossi in Zürich.
Er zijn alleen nog slechte plaatsen maar soms verandert dat op het laatst.

Vandaag een bericht: Kaufmann is (weer eens) ziek.
Vittorio Grigolo (van wie ik geen fan ben) vervangt hem.

Geen ‘corner’

Begin oktober rijd ik van Golden Valley, AZ naar Albuquerque, NM.
Dat is best ver zodat ik een stop wil maken ergens er tussenin.
Voor de hand zou liggen: in Winslow, AZ.
Waar ik heel lang geleden ooit was (slaperig mini stadje).

Toen zongen de Eagles een liedje met erin de tekst ‘standing on a corner in Winslow, Arizona’.
Waarna van het een (veel bezoekers) het ander (een standbeeld en zelfs een parkje) kwam.
Toevallig reed ik er een paar jaar geleden doorheen, het was extreem druk, en ik dacht no more.

Dus zoek ik een Airbnb verderop.
Wat niet meevalt want blijkbaar denkt men in die regio dat alle toeristen alleen de ‘corner’ willen zien en kieken zodat een huur-optrekje elders niet loont.

Ik vind toch iets.
Ziet er goed uit, comfortabel, een heuse keuken (mét fornuis en grote koelkast) en nog relatief goedkoop ook.

Ik ben al bijna overstag maar lees voor de zekerheid toch de recensies.
Laaiend enthousiast! voornamelijk.
Maar dan:
DO NOT come here at night if you’re easily creeped out. That’s what we did, and my husband was scared the entire night we were there. He wouldn’t let me walk through the house without him, I had to sit in the bathroom with him while he peed, and we slept with every single light on. It’s a nice house, but CREEPY at night. My husband is pretty sure this place is haunted.

Ik ben benieuwd 🙂

Nieuwe dingen

Ik kom al sinds het voorjaar van 2014 in Pioneertown, CA en ga er telkens weer terug.
Ik zit vooral in en bij het huisje om me heen te kijken.
Vertrouwde rotsen en struiken en cactussen en vogels en konijntjes.

Af en toe voel ik me verplicht iets nieuws in de wereld te gaan bekijken.
Wat me het meest aanspreekt, zag ik al.
Maar het afgelopen jaar is daar dus iets nieuws bijgekomen.
Transmission heet het standbeeld. Het is een ‘raadsel’. En enorm groot.
(Bron)

Mooi, zeg!
Alleen staat er een hek omheen. Je kunt wel fotograferen maar dichtbij komen kan niet.
Erger (vind ik): vanaf waar je mag staan valt het licht niet mooi op het beeld. Niet wanneer ik er ben (eind ochtend). Maar ik kan me niet goed voorstellen wanneer de belichting wél goed zou zijn.

De fotografen uit Los Angeles kunnen het wél. Die kunnen er trouwens ook dichtbij komen.
Moeten ze wel een optrekje huren daar op het terrein.
€ 995 per nacht PLUS Schoonmaakkosten € 189
Servicekosten € 712
Belastingen € 292

En nu kán ik wel eens ‘overboard’ gaan wanneer ik verliefd word op een huis dat boven mijn budget is.
Maar alleen om wat leuke foto’s te kunnen maken een fortuin neertellen?
dat gaat zelfs mij te ver.

De dag ván

Vandaag was de verjaardag van mijn oma.
Het was ook de verjaardag van de eerste echte vriend met wie ik samenwoonde.
Laatst googelde ik op hem en kwam er zo achter dat hij dood was en dat zijn nieuwe vriendin me geen rouwkaart of ander bericht had gestuurd.
Oh well enzo.

Vandaag is ook de dag van de vrachtwagenchauffeur.
In Panama is het Moederdag,
En in 1980 is op deze dag John Lennon vermoord.

Grom

Ooit had ik een webwinkel.
Dat had z’n leuke kanten maar ook een hoop ergernis.
Een ervan was het gezeur over ‘waar blijft het pakje?!’ terwijl ik dat keurig op tijd had gepost en de kranten vol stonden over hoe druk PostNL het had maar ja – de klant rekende het toch MIJ aan.

Nu verkoop ik alleen nog af en toe iets via een goed doel tbv kittens.
Dat zijn dan spullen die ik speciaal voor dat doel aanschaf en voor een schijntje ‘verkoop’ en de opbrengst gaat naar het goede kitten-doel en vaak neem ik ook nog eens de verzendkosten (meestal 3-4 Euro) voor mijn rekening.
Zoals nu.

En ja hoor: een mail van de koopster dat ze naar de brievenbus was gerend maar ……. geen pakje?!!!!
Ze woont in het Gooi.
Een ev volgende keer dus maar zelf daarheen rijden en weer terug.

Afwegingen

Na mijn mislukte dagen in het sjieke huis, was ik in een klein appartement in Dyer.
Óm het appartement (dat op de begane grond was), waren verschillende plekjes om te zitten.
Zelfs aan een stromende beek.

Binnenin waren alle meubels hard aan de billen.
Maar er was een keukentafel met stoelen en daaraan zat ik vaak met Netflix op de laptop.
Als ik niet buiten zat, in het half-zonnetje.
De verhuurders waren aardig al begrepen ze niet zo goed waarom ik twee dagen alleen maar daar zát, beetje lezend, beetje foto’s makend van diertjes.
Ze wilden me graag de weg wijzen naar mooie tochten.
Sorry, geen belangstelling. Laat mij maar zitten.

Ik overwoog terug te gaan (en missch doe ik dat idd nog wel eens).
Maar ik keek eens goed naar wat ze verder aanbieden. Een tweede appartement – dat nu 1 man huurde die onzichtbaar bleef.
In de advertentie voor dat appartement wordt óók gewezen op zitten-bij-de-beek.

Ik stel me voor: wat als er nu (de tweede keer) wél drukke huurders zijn.
Wég het plezier van ongestoord op mijn bankje zitten.
(ik zie nu dat ik een hoop foto’s heb van diertjes en van van alles en nog wat maar *niet* van het bankje)
Missch zou het meevallen. Weer een rustige of geen gast bij de buren.
Maar het risico nemen wil ik nog niet.

Spijt

De afgelopen Amerika-reis was ik in leuke huizen en in minder leuke huizen.
Je wéet het niet vantevoren.
Soms denk je: ziet er goed uit – en dan valt het tegen.
Andere keer denk je/ik: houdt volgens mij niet over maar ik kan er wel twee dagen overbruggen.
En dan blijkt het juist hartstikke fijn te zijn.

1x vergiste ik me vreselijk.
Ik zag een advertentie van een sjiek huis. Ontworpen door een heuse beroemde architect.
Ik *viel* op het plaatje.

De plaatjes van het interieur waren ook prachtig.
En het lag aan de rand van Death Valley.

Duur was het wel.
Dus had ik al snel spijt en toen deze zomer een zondvloed door Death Valley ging en wegen werden weggespoeld hoopte ik vurig dat mijn weg daar ook bij was zodat ik er nog onderuit kon.
Maar nee.

Volgens de advertentie was het in Beatty, NV maar vandaar moest ik nog een uur rijden – achter de beheerder aan.
Naar Bonnie Claire.
Ja. Het huis was mooi. En sjiek.
Maar het lag in het soort woestijn waarvan ánderen altijd denken dat de woestijn er zó uitziet. Nl als ‘niks’.
Death Valley zelf was 2 uur heen en weer terug rijden (en dan was je nog maar aan de grens – niet echt leuk in je eentje).
Dus hing ik maar zo’n beetje rond bij het huis.
Nam wat matige foto’s en dacht: er zijn ook al geen dieren.

Het volgende huis(je) waarvan ik me niks (leuks) had voorgesteld was dat juist weer wél.

Wijze les geleerd: staar je niet blind op uiterlijkheden.

De jarige is dood

Vdandaag zou Lodewijk 81 jaar zijn geworden als hij niet in 1998 dood was gegaan.
Toen was ik 48.
Best jong (zeg ik nu, toen vond ik dat mogelijk niet zo).

We kwamen uit Amsterdam, woonden in Grootschermer (tien jaar?).
En gingen elke zomer naar de Amerikaanse woestijn – zo ben ik daaraan ook verslaafd geraakt.
Ook aan Grootschermer trouwens (verslaafd).

Een paar foto’s

Deze foto was uit 1994, roeiend op de Green River (die zijn we ‘afgezakt’ in een week)

De onderste foto is uit 1996